श्री शंकर महाराज मठ राईड

श्री शंकर महाराज सायकल राईड

०८.११.२०२०

राजेशचा आदेश आला, आपल्याला पडघा येथील  हायवेला असणाऱ्या श्री दत्त स्नॅक्स बारमध्ये मिसळ पाव खायला जायचे आहे. तयारी झाली, गृपवर मेसेज टाकला मुंबई ते मंगलोर सायकल सफारीच्या तयारीसाठी  आज मोठी राईड करायची होती.

सकाळी सहा वाजता कळवा स्टेशन वरून सायकल सफारी सुरू झाली. सोबत विजय होता. राजेश आम्हाला वाटेतच भेटला. पंधरा मिनिटात खारेगाव टोल नाक्यावर पोहोचलो. पाच मिनिटात अविनाश आणि त्याचा मित्र सिद्धार्थ आले. मागोमाग चिराग, प्रशांत, शरद आणि प्रिन्स आले. अनपेक्षितपणे मोठा गृप झाला होता. गोबरा हसरा सिद्धार्थ खूप पॉझिटिव्ह भासला. शरद म्हणजे एनर्जीचा स्त्रोत आहे. चिरागचा स्टॅमिना खूप वाढला आहे. बोलका अविनाश एकदम खुश होता. मितभाषी प्रिन्सने गालात स्माईल दिले, तर प्रशांत आता आपलं कसं होणार अशा अविर्भावात होता. पण मला खात्री आहे की मुंबई ते मंगलोर सफारी प्रशांत सहज पूर्ण करणार आहे.

आता सुरू झाली पूर्व द्रुतगती महामार्गावरून आम्हा नऊ जणांची सायकल राईड. महामार्गावरील रहदारी टाळून, थोड्याच वेळात आंजर्ले फाट्यावरून पाईपलाईन मध्ये वळलो. वातावरण आल्हाददायक आणि प्रसन्न होते. दोन्ही बाजूला असलेल्या मोठया पाईप मधून सायकल राईड करणे म्हणजे पर्वणी होती. निवांतपणा आणि गप्पांचा बहर पाईपच्या प्रांगणात खुलून आला होता.

अविनाश माझ्या जोडीने सायकलिंग करत होता. भिमाशंकर सायकल वारीच्या गमतीजमती त्याला सांगत होतो.  म्हणाला, 'सर, तुमच्या बरोबर महाबळेश्वर राईड करायची आहे'. त्याला माझे पुढील कार्यक्रम सांगितले. त्याप्रमाणे तारखा नक्की करण्याची कामगिरी अविनाशवर सोपविली. गेल्या वर्षी प्रशांत आणि चिराग समवेत रेवस-महाड-महाबळेश्वर- वाई- पुणे-मुंबई अशी सायकल सफर केली होती.  त्या नंतर विजय बरोबर खोपोली-खंडाळा-पुणे- महाबळेश्वर-महाड- मुंबई अशी सफर केली होती. अविनाशला महाड मार्गे महाबळेश्वर सफर करायची आहे.

पाईप लाईन मधून जातानाच सूर्योदय झाला. 

समुद्रकिनाऱ्यावरून, डोंगरावरून सूर्योदय अनेक वेळा पाहिले होते. पण पाईप मधून सूर्याचा उदय वेगळाच भासला. मुंबईला पाणी पुरवठा करणारे हे पाईप म्हणजे मुंबईची जीवन वाहिनी होती, तर सूर्याचा उदय उत्साहाची, चैतंन्याची  जननी होती. मानवनिर्मित ठोकळ्यासारख्या दिसणाऱ्या इमारती या लोकेशनवर निर्जीव भासत होत्या. पाईप लाईन संपवून पिसे  पांजरापुर जवळ पुन्हा महामार्गावर आलो.

आज विजय, राजेशच्या साथीने पेडलिंग करत होता. अविनाश आणि सिद्धार्थ अव्याहत गप्पा मारत होते. चिराग प्रशांतला चिअरअप करत होता, तर शरद आझाद पंछी सारखा मागे पुढे बागडत होता. तासाभरात वडप नाक्यावर पोहोचलो. समोर दिसणारे प्रसिद्ध शांग्रीला रिसॉर्ट ओस पडले होते. चहा बिस्कीटचा हायड्रेशन ब्रेक घेतला. सकाळीच अविनाशला चणे खायची हुक्की आली. विजयने आयुर्वेदिक मसाले दूध काढले. राजेश वेळेचे गणित करत होता. टपरीवरचा चहा एकदम झकास होता. सिद्धार्थने आणखी एक कप चहा घेतला आणि सर्वांचे बिल दिले. आज तो पहिल्यांदाच ग्रुप मध्ये आला होता, त्यामुळे जाम खुश होता. उजव्या पायाला फ्लूरोसंट पट्टी लावून मोठ्या राईडसाठी आज प्रथमच बाहेर पडला होता. त्याच्या सायकलची सीट खूपच खाली होती. तिला व्यवस्थित ऍडजस्ट केली. विशेष म्हणजे अविनाश आणि सिद्धार्थच्या गळ्यात शिट्टी होती. 

दूध पिणाऱ्या राजेशला वेफर्स पाकिटांच्या मुंडावळ्यात, लग्नातल्या नवरदेवासारखे पकडले होते. आडव्या टाकलेल्या सायकलच्या लोकेशनवर गृप फोटो काढून पुढे प्रस्थान केले.

पंधरा मिनिटांचा ब्रेक घेऊन पुढची राईड सुरू झाली. हायवेला सुद्धा अविनाश आणि सिद्धार्थ बाजूबाजूने  सायकलिंग करत होते. पुढे सिद्धार्थला समजावून सांगितले.

हायवे वरून पाऊण तासाची राईड करून श्री दत्त स्नॅक्स हॉटेलकडे पोहोचलो. मोटार सायकल स्वारांची बुलेट रायडर गॅंग आली होती. एका मोटरसायकलिस्टने आमची आस्थेने चौकशी केली. आम्ही मुंबई तेे मंगलोरसाठी प्रॅक्टिस करतोय, हे ऐकून तो एकदम खुश झाला. माझ्याबरोबर फोटो सुद्धा काढला.

 खुपच गर्दी होती श्री दत्त हॉटेलमध्ये, म्हणून तेथे न थांबता खडवली बायपास जवळील स्वप्नीलच्या हॉटेलमध्ये विसावलो. मिसळपाव, वडापाव वर सर्वांनी ताव मारला. व्रतस्थ विजयने घरून डबाभर आणलेली साबुदाणा खिचडी काढली. मी तर साबुदाणा खिचडी सोबत तर्रीवाली उसळ मागविली. एका नवीन कॉम्बिनेशनचा  शोध लागला होता. साबुदाणा खिचडी आणि उसळीचा रस्सा... एकदम सरसरून डोक्याचे केस उभे करणारा... मनमुराद नास्ता झाला.

सायकलिंगचे एक बरे असते. खूब खाव... खूब पचाव... 

हॉटेल मालक स्वप्नील, राजेशचा दोस्त निघाला. राजेश पेशाने नुसता डॉक्टर नाही तर एक अतिशय चांगला सहृद माणूस आहे. त्याच्या लाघवी बोलण्याने अनोळखी माणसेंसुद्धा चटकन त्याचे दोस्त होतात.

खडवली स्टेशनकडे राईड सुरू झाली.  रस्ता  छोटा.. दोन्ही  बाजूला झाडी.. रहदारी नाही... त्यामुळे पेडलिंगचा जोर वाढला होता. पंधरा मिनिटात भातसा नदीवरील पुलावर पोहोचलो.  

तेथेच शेजारीच धम्म विपुल विपश्यना केंद्र आहे.  नदीच्या एका किनाऱ्याला बरेच तरुण अंघोळीसाठी पाण्यात उतरले होते. तर दुसऱ्या किनाऱ्यावर  दशक्रिया विधी चालू होते. नदीत उतरण्याचा मोह आवरता घेतला. सिद्धार्थ आणि शरदला काही कामानिमित्त घरी लवकर पोहोचायचे होते.

खडवली स्टेशनच्या रेल्वे लेव्हल क्रॉसिंग जवळ दहा मिनिटे थांबावे लागले. त्यात राजेश, विजय, शरद, अविनाश चुळबुळ करत पलीकडे गेले.  परंतु बाकीच्या साठी थांबणे त्यांना क्रमप्राप्त होते.

पुढे फाळेगावात मासे बाजार भरला होता. शरदने गिमिक केले. एक ताजी फडफडीत कोळंबी खाण्याचा प्रताप केला.

तर बऱ्याच महिन्याने पाहिलेला लांबसडक वाम मासा उचलून झकास फोटो काढला.

पुढे चढ-उताराचा  रस्ता सुरू झाला. उन्हाचे चटके जाणवू लागले होते. परंतु आजूबाजूला झाडी असल्यामुळे पेडलिंग सुसह्य झाले होते. दिड तास राईड झाल्यावर काळू नदीवरील 'रुंदे पुलावर' आलो. नावाप्रमाणेच हा पूल दोन गाड्या सहज पास होतील एव्हढा रुंद होता. काळू नदीचा अतिशय विहंगम नजारा होता. शांत निवांत निळे पाणी आजूबाजूला रंगांची उधळण करणारी झाडी. त्यांचे  प्रतिबिंब, जलात उतरलेली नभाची निळाई. काय वर्णावा हा देखावा ! ! !

मनात शब्दांची बरसात सुरू झाली....

निळे नभ जलाशयी ओथंबूनी पाहे स्वतःला

जलाशये धरुनी ठेविले नभाच्या प्रतिबिंबाला

नदीकाठच्या तरु वेलींनाही नाही मोह आवरला

वाऱ्यासवे झुलताना जलात न्याहळती स्वतःला

रंगीत गंधित पुष्प लतावेली कुजबुजती वाऱ्याला

पक्षी फुलपाखरे न् भुंगे अधिकच गमती तयाला

प्राणवायू तो हवेत मिसळी तरुलतांनी सोडलेला

वाहत्या जलाने ही अवचित स्वतःत सामावला

जल लहरींनी निळा जलाशय मनमोहक सजला

निळ्या मनमोराचा पिसारा क्षणार्धातच फुलला

शिणवटा सायकल वीराचा क्षणार्धातच संपला

सायकल सुद्धा सुखावली..

जलासंगे बोलू लागली..

तुझ्याचसाठी आले येथे...

कोलाहल सोडून तेथे..

तुझ्याच रंगात रंगले मी

आनंदाची उठली उर्मी

डोळे मिटावे तुला बिलगावे

या चित्राचा भागच व्हावे

सगळे वाटे कवेत घ्यावे

अन् असेच हरवून जावे...

पुलकित मनाने निशब्द गावे

रंगीत आनंदित फुलपाखरू व्हावे.

खरंच दत्तगुरूंचे परमशिष्य श्री शंकर महाराजांचा मठ काळू नदी वरील रुंदे पुलाशेजारी का आहे याचा उलगडा झाला. ह्या नदीचा संगम पुढे आंबिवली जवळ भातसा नदीशी झाला आहे.

पूल ओलांडताच टिटवाळा हद्द सुरू झाली. शेजारीच असलेल्या श्री शंकर महाराजांच्या मठात गेलो. अतिशय सुंदर वास्तू... पावित्र्यपूर्ण वातावरण... सोशल डिस्टनसिंग पाळून मठात प्रवेश सुरू झाला होता. श्री शंकर महाराजांचे दर्शन घेतले.

सभामंडपात थोडावेळ ध्यानस्थ झालो.  महाराजांची प्रतिमा असलेला गाभारा आकाशातील ग्रह ताऱ्यांनी सजविला होता. निसर्गाच्या दुनियेतून अध्यात्माच्या विश्वात प्रवेश झाला होता. ही वेगळीच शांतता होती. स्थितप्रज्ञतेची प्रथम पायरी मठात मिळाली. शेजारीच ध्यान केंद्र सुद्धा आहे. सर्वांनी पहावी, अनुभवावी अशी ही वास्तू... एका पवित्र मंगलमय वातावरणाने व्यापली होती.  मला महाराजांच्या मठात नेण्याची राजेशची मनोकामना पूर्ण झाली होती. आजच्या राईडचे ही फलनिष्पत्ती होती.

येथून फक्त तीन किमी अंतरावर टिटवाळा, श्री महागणपती मंदिर आहे. मंदिराकडे जाण्यासाठी सायकलिंग सुरू झाली. साडेअकरा वाजले होते. पंधरा मिनिटात गणपती मंदिराकडे पोहोचलो. शरद, सिद्धार्थ, अविनाश पुढे निघाले. बाकीचे मंदिराजवळ गेले. मुख्य दर्शन बंद होते. कळसाचे दर्शन घेऊन आम्ही कल्याणकडे प्रस्थान केले.

कल्याण माळशेज हायवेच्या तिठ्यावर पोहोचलो. येथे पुढे गेलेली मंडळी नारळ पाणी पीत होते. चिराग  आणि प्रशांतला  उसाच्या रसाची लहर आली. त्यांच्यात मी सामील झालो. आता प्रिन्स सुद्धा पुढे जाणाऱ्या मंडळीत सामील झाला.

उन्हाचा कडाका जोरदार जाणवू लागला. दहा किमी राईड करून शहाड स्टेशन जवळील पुलाच्या अलीकडे हायड्रेशन ब्रेक घेतला. विजय म्हणला, 'आपण ट्रेनने जाऊया'. दुपारच्या उन्हात राईड करण्यापेक्षा रेल्वे सोईस्कर वाटली. प्रशांत, चिराग आणि राजेश यांना टाटा केला. त्यांनी ठाण्याकडे राईड सुरू केली.

आजच्या ६२ किमी सायकल सफरीची सांगता शहाड स्टेशनला झाली.

रमणीय तानसा पाईप लाईन, रखरखीत नाशिक महामार्ग, निसर्गरम्य पडघा टिटवाळा रस्ता, भातसा आणि काळू नदीचे दर्शन, शांत निवांत श्री शंकर महाराज मठ, बंद टिटवाळा गणपती मंदिर या सर्व गोष्टींना एकत्र आणण्यासाठी राजेशची धडपड खरोखर वाखाणण्याजोगी होती. मित्रांसह सायकलीवर बसलेले प्रेम त्याला आता स्वस्थ बसू देत नाही, हेच आजच्या राईडचे वेगळे वैशिष्ट्य होते.

सतीश जाधव
मुक्त पाखरे...