मनपा गुरू डोंगरे साहेबांची भेट आणि सायकल निष्ठांची मांदियाळी

मनपा गुरू डोंगरे साहेबांची भेट आणि सायकल निष्ठांची मांदियाळी

 ठरविल्याप्रमाणे सायकल वरुन एका दमात कुंभार्ली घाट पादाक्रांत करून काल चिपळुणातून मुंबईकडे प्रस्थान केले...

वाटेत  महापालिका जल विभागाचे माझे गुरु श्री डोंगरे साहेब यांचा फोन आला... त्यांनी आठवण काढली होती... त्यांना सांगितले सायकलिंग करत उद्या सकाळी तुमच्या घरी येतो... मग निवांत गप्पा मारुया...

आज सकाळची सायकल रपेट सुरू झाली... वांद्रे लिंकींग रोड वरुन राईड करत असताना... एक सरदार सायकलिस्ट पापाजी ओव्हरटेक करून पुढे गेला... "एकसे भले दो" या नात्याने छोटी स्प्रिंट मारून पापाजीला गाठले... गप्पा सुरू झाल्या...

 अंगात घातलेल्या टीशर्ट बद्दल पापाजीने विचारले... एकट्याने, सेल्फ सपोर्ट "आदी कैलाश ओम पर्वत" सायकल वारी केल्याबद्दल तसेच सायकल वरुन भारत भ्रमंती बद्दल कळल्यावर... जुहू जवळ थांबवून आपल्या सर्व सायकलिस्ट मित्रांना बोलावले... सायकल भ्रमंतीचे काही किस्से सांगितल्यावर सर्व मित्रांच्या मनात सायकल टूरींग बद्दल जिज्ञासा निर्माण झाली ...   दहा मिनिटापूर्वी भेटलेले सर्व सायकलिस्ट माझे जिगरी दोस्त झाले होते... सरदारजी अंबरीर सिंग यानी फोन नंबर शेअर केला... तर सायकलिस्ट पटेल यानी MTB घेण्याचे नक्की केले... पुन्हा भेटण्याचे ठरवून सर्व मित्रांची रजा घेतली...

आता सुरू झाली राईड... अंधेरी चारबंगल्या जवळील डोंगरे साहेबांच्या घराकडे... बरोबर सकाळी आठ वाजता साहेबांच्या घरात आलो... झक्कास चहाने कडक स्वागत झाले आणि सुरू झाली गप्पांची मैफल... लडाख सायकल सफर... नर्मदा सायकल परिक्रमा... स्पिती व्हॅली सायकल वारी... मुंबई कन्याकुमारी... मुंबई दिल्ली... पंढरपुर पंजाब ईत्यादी सायकलिंगच्या सुरस कथांचा ओघ सुरू झाला...

लता वहिनी नर्मदा सायकल वारीच्या गोष्टी तल्लीन होऊन ऐकत होत्या... त्यांच्या मनात बसने नर्मदा परिक्रमा करण्याचे विचार घोळू लागले...

 "आयुष्यभर कुटुंबासाठी कष्ट केले... आता स्वतःसाठी जगता आले पाहिजे"  हे म्हणणे वहिनींना तंतोतंत पटले... तसेच सायकलिंग करण्यासाठी डोंगरेना आडकाठी करणार्‍या वहिनी... त्यांनी सायकल घ्यावी यासाठी  तयार झाल्या... ओघाओघाने खुप दिवस सायकलसाठी मागे लागलेल्या नातू अथर्वला सुद्धा सायकल घेण्याचे नक्की झाले... 

सायकलिंगद्वारे करत असलेली निसर्ग भ्रमंती... खुप मोठ्या लोकांशी होणार्‍या भेटीगाठी... नितांत सुंदर आणि जीवनात आमूलाग्र बदल घडविणारे अनुभव...   सूनबाई अदिती आणि आजी शांताबाई मनःपूर्वक ऐकत होत्या... मुलगा नीलेशचे वर्क फ्रॉम होम चालू होते... त्याच्याशी सुद्धा बोलणे झाले...

आज एका सुखी आणि समाधानी कुटुंबाच्या संपर्कात आलो होतो... सायकलिंगचे आणि निसर्ग भ्रमंतीचे स्फुलिंग सर्व कुटुंबाच्या मनात रुजवीले होते... याचा खुप आनंद होत होता...

 ८६ वर्षाच्या डोंगरेंच्या सासू... आजी शांताबाईंच्या चेहर्‍यावरील सकारात्मक सुहास्य भाव एकदम भावले... त्यांना म्हणालो "तुमच्या शंभरीला फोटो काढायला येणार आहे... तसेच माझ्या शंभरीला तुम्ही आवर्जून यायचे आहे" या बोलण्यावर आजी खळखळून हसल्या... अजूनही खडानखडा वर्तमानपत्र वाचणार्‍यां आजींनी... ईमारतीच्या पटांगणात चालायला जाण्याचे कबूल केले...

हे सर्व कामकाज चालू असताना; मस्तपैकी चटपटीत पावभाजीवर ताव मारला... गप्पांच्या ओघात अदितीच्या फक्कड चहाची चव सुद्धा चाखली... आणखी एक पाव घेऊन... चहात बुडवून पाव खाल्ला... आणि लहानपणीच्या आठवणींना उजाळा दिला...

 गप्पांमध्ये दोन तास कसे गेले कळलेच नाही... सर्वांचा निरोप घेऊन ईमारतीखाली उतरलो... ७८ वर्षाच्या डोंगरेंनी भन्नाट सायकलिंग केले... त्यांच्या चेहर्‍यावरचा सुखद भाव... आनंदी जीवनासाठी अनमोल ठेवा सापडल्याचे सांगत होते...

अदिती म्हणाली, "काका खुप खुप धन्यवाद... सर्व कुटुंबाला नवसंजीवनी दिल्याबद्दल" 

सर्वांचा निरोप घेऊन आनंद लहरीवर तरंगत अंधेरीच्या सोसायटीमध्ये गेलो...  पान दुकान चालविणारा भाडेकरू प्रमोद ऊर्फ छोटूला  भेटलो... बोरिवलीच्या एका पान दुकानात बरीच वर्ष काम करणार्‍या छोटूने दुकान भाड्याने घेऊन आलिशान पानाचे दुकान थाटले आहे... 

 मेहनतीने आणि सचोटीने काम करणार्‍या छोटूचा भविष्यकाळ अतिशय उज्वल आहे... याची जाणीव त्याच्याशी बोलताना जाणवली... एकदम कलात्मक पद्धतीने सजवलेले दोन मीठा पान छोटूने घरच्यांसाठी बांधुन दिले... नवीनच दुकान थाटलेल्या छोटूला शगून म्हणुन पैसे दिले... छोटूला सुद्धा पानाची डिलीव्हरी करायला सायकल हवी आहे... 

आज सकाळची विविध रंगांनी नटलेली ४८ किमीची सायकल राईड... क्वालिटी टाईमचे प्रतिक होती...  डोंगरे साहेबांच्या सर्व कुटुंबियांची भेट... नवीन सायकलिस्ट मित्रांची सोबत... आणि मोठा आवाका असलेला भाडेकरू छोटूची गाठ... ही माऊलीच्या उक्ती प्रमाणे प्रेमाच्या एका समान धाग्यात गुंफलेली मांदियाळीच होती... 

घराकडे परतताना आनंद चित्रपटातील डायलॉग आठवला... "बाबू मोशाय... जिंदगी बडी होनी चाहिये... लंबी नही".... त्याच धर्तीवर सायकल सखी हसली आणि तिच्या विचारांचे तरंग उमटले...

  "किती किलोमीटर सायकल चालवली... यापेक्षा किती लोकांना भेटलास... त्यांच्या मनात जगण्याचे... नवीन विचारांचे स्फुलिंग निर्माण केलेस... यालाच सुख म्हणतात ना !!! 

मंगल हो !!! 

सतीश जाधव 

मुक्त पाखरे...