दापोली सागरी सायकल सफर आणि चिपळूण उन्हाळी सायकलिंग... २८.०४.२०२४

दापोली सागरी सायकल सफर आणि चिपळूण उन्हाळी सायकलिंग... २८.०४.२०२४

मोटारकारच्या  मागे सायकल लावून... मुंबई वरून पहाटे साडेचार वाजता सहकुटुंब दापोलीला पोहोचलो...

सायकल उतरवून घेतली... कुटुंबिय चिपळूण येथील खेर्डी गावात गेले... पहाटे दापोली सायकल क्लबचा सक्रिय कार्यकर्ता अंबरीश गुरव स्वागताला तयारच होता... सायकल असेंबल करायला त्याने मदत केली... 

ताबडतोब फ्रेश  होऊन पहाटे साडेपाच वाजता सुरू होणाऱ्या  दापोली समर  सायक्लोथॉन साठी तयार झालो....

हळूहळू या सायकल वारीत भाग घेणारे सदस्य येऊ लागले...  मुंबई वरून डॉ. चिमा, प्रवीण कुलथे, महेश दाभोळकर, छत्रपती संभाजीनगरचा  अनंत सहस्त्रबुध्ये, खेडचा विनायक वैद्य, मुंबई वरून सायकलिंग करत आलेला चिन्मय फोंडबा, तसेच धनंजय, सुवर्णा आणि हर्षदा यांच्या भेटी झाल्या... जेव्हा  घनिष्ट मित्र वेगळ्या प्रदेशात सायकलिंग साठी एकत्र येतात तेव्हा आनंदाला पारावर रहात नाही...

दापोली वैद्यकीय महाविद्यालयातील डॉक्टर चमू आमच्या सेवेला हजर झाला...  बघता बघता जवळपास २०० सदस्य... या सायकल वारीसाठी एकत्र आले होते... 

दापोलीच्या नगराध्यक्षा ममता मोरे यांनी गणपती बाप्पा मोरया घोषणा देऊन सकाळी साडेपाच वाजता वारीची  सुरुवात करून दिली... 

पहाटेच्या वेळी दापोली ते हर्णे पर्यंत वळणावळणाचा आणि उताराचा रस्ता भन्नाट वेगाचा होता... सायकल कंट्रोल करत या मार्गावर सायकलिंग करणे अतिशय कुशल काम होते... जुक बॉक्स वर "हरहर शंभोचा" नारा देत...  हा पल्ला सफाईदारपणें पार झाला होता...

पाजपंढरी येथील राम मंदिरातील ... रामधुन ऐकून मन एकदम प्रसन्न झाले... तेथून पुढे जाणारा  घाट रस्ता टाळुन जुईकर गावाच्या समुद्र किनाऱ्याने जोग नदीवरील अंजर्ले पुलावर आलो... 

सव्वा सहा वाजता छान उजाडले होते... जोग नदीच्या खाडीत समुद्रातून आलेल्या मासेमारी नौका विसावल्या होत्या... अशा सुंदर लोकेशनवर फोटो काढणे क्रमप्राप्त होते...

सोबत धनंजय, सुवर्णा आणि हसरी हर्षल होती... अंबरीशने लवकर पुढे यायच्या सूचना दिल्या...

अर्ध्या तासात आंजर्ले ताडाचाकोंड येथील समुद्र किनाऱ्यावर पोहोचलो... येथून डॉल्फिन दर्शन होते... अतिशय सुंदर अशा धुकाळलेल्या वातावरणात सागराची गाज ऐकणे ही पर्वणी होती...

पूर्वेकडून आसमंतात उगवणाऱ्या सूर्याला... सागर लाटांच्या गाजेने खुणावत होता ... मित्राला साद घालत होता... आंजर्ले द्वीपगृहाच्या मागून उदयाला येणारा सूर्य आपल्या तांबूस सोनेरी किरणांनी सागराला प्रतिसाद देत होता...

आपल्या प्रभा किरणांचा वर्षाव आसमंतात करत होता...  निसर्गाच्या या विविधरंगी लपंडावाने... मनाची सूरमयी सतार झांकरत होती... ऊर्जेचा स्रोत रोमरोमात ठासून भरत होती...

अशा वेळी हर्षलचे बालपण एकदम खुलत होते... लहानपणी सायकल बरोबर केलेली मस्ती... ती पुन्हा जगत होती... 

आता आंजर्ले ते आडे सायकल सफर सागरी किनाऱ्याने सुरू होती... चढ उताराच्या नितांत सुंदर अशा  आंजर्ले समुद्र किनाऱ्यावरून हर्षल आणि सुवर्णा प्रथमच राईड करत होत्या... पहाटेची ओहटी जुक बॉक्सवर लागलेल्या गाण्यांना... दूरवर आवाज करत पसरणाऱ्या लाटांनी पार्श्वसंगीत देत होत्या...  प्रभात वाऱ्यातून संगीताचे तराणे झुळझुळत होते... विहंगांचे चिवचिव गाणे... सायकलवर तरंगणाऱ्या जिवाला मदहोश करत होते...

याच बोहोषीमध्ये आडे पुलावर पोहोचलो... 

पुलावर हायड्रेशन पॉइंटवर अल्पोपहार आणि सरबत होते... तब्बेतीची काळजी घेण्यासाठी डॉक्टर टीम हजर होती... डोक्यावर सरबताचे ग्लास ठेऊन जाखडी नृत्य केले...

तरुण डॉक्टर मंडळी एकदम भारावून गेली होती... "आम्ही अँब्युलन्स घेऊन येण्या ऐवजी तुमच्या बरोबर सायकलिंग करायला हवे होते... असे उद्गार डॉ. मारकड यांनी काढले... सायकलिंगसाठी तरुणांना प्रेरित करणे हा आम्हा वरिष्ठ तरुणांचा उद्देश सफल होत होता... येथे तीस किमीची सफर पूर्ण झाली होती...  परममित्र संजय सावंत भेटण्यासाठी खास केळशी वरून आला होता...

परतीच्या सफरीत आंजर्ले पुलावरून घाटाच्या रस्त्याने गेलो... चिपळूण जवळील कुंभार्ली घाट सायकल वारीची तयारी त्यामुळे होणार होती... सर्वांना एका दमात... न थांबता तो घाट चढायला सांगितला... आणि सर्वांनी तो पूर्ण पण केला...

त्यानंतर आंजर्ले मधील व्हीसलिंग व्हेवज आणि साई सावली रिसॉर्टवर अल्पोपहाराची व्यवस्था होती...

येथील खडकाळ किनाऱ्यावरून  सुवर्णदुर्ग किल्ल्याच्या लोकेशन वर मनमुराद फोटग्राफी केली...

सालदुरे गावावरून दापोली घाट सुरु झाला... हा नऊ किमीचा घाट न  थांबता न थकता चढायचा होता... सर्व साथीदारांनी हे आव्हान तासाभरात सहज पार केले...  

सकाळी साडेपाच वाजता सुरू झालेली ६० किमीची दापोली सायकल वारी  पावणे दहा वाजता... सव्वाचार तासात सुफळ संपूर्ण झाली होती... सर्वांनी झोकात ही वारी पूर्ण केली होती... 

उपमा, केळी, चहाचा अल्पोहार घेतल्यावर सन्माननीय पाहुण्यांना मेडल आणि प्रशस्ती पत्रकासह दापोली सायकल क्लबचे सन्मानचिन्ह सुध्दा देण्यात आले... सर्वांचे फोटो सेशन सुरू झाले...  

पुढील  सायकल वारीसाठी दापोली सायकल क्लबला भरगोस शुभेच्छा दिल्या आणि अंबरीश गुरवला जादुकी झप्पी दिली... आणि चिपळूण जवळील खेर्डीकडे खडतर सायकल सफर सुरू झाली... 

दापोली ते चिपळूण ही पुढील ६२ किमीची राईड भर उन्हात करायची होती..

बऱ्याच जणांनी अशा उन्हात सायकलिंग करू नका असा सल्ला दिला होता...

जगातील सर्वात उंचावराचा रस्ता... लडाख मधील उमलींगला पास  (१९०४५ फूट)...  येथे सायकल सफर करणार आहे जुलै महिन्यात... त्याच्या पूर्व तयारी साठी विपरीत परिस्थितीत सायकलिंग करण्याची मानसिकता अजमावण्यासाठी... रखरखत्या उन्हात ४० अंश सेल्सिअस मध्ये सायकलिंग करण्याचे स्वतःलाच आव्हान दिले होते...

सोबत भरपूर पाणी होते... चॉकलेट आणि केळी होती... 

दापोली ते खेड भरणा नाका पर्यंतचा रस्ता चढ उताराचा आणि  झाडाझुडपातून जाणारा  होता... उन्हाचा तडाखा सुसह्य वाटत होता... खेड बस स्टँड जवळील भूषण सूर्वेच्या हॉटेल मध्ये थंडगार सोलकढी  तर भरणा नाक्यावर स्मार्ट बाजारात अमुल ताक आणि लस्सी प्यायलो... भरणा नाक्यावरून वळल्यावर मुंबई गोवा हायवेवर आता खरा कस लागणार होता... 

दुपारचा एक वाजला होता... भोस्ते घाट सुरु झाला... वेडीवाकडी वळणे, सिमेंटचा रस्ता... कठीण चढ आणि उन्हाचा भर... यात घाट चढण्याचे आव्हान होते... दर दहा मिनिटांनी थांबून केळी, चॉकलेट, पाणी खात-पित होतो...

अर्ध्या तासात घाट पार करून एका राजस्थानी धाब्यावर थांबलो... नेमका त्याच्याकडे अर्धा लिटर ताकाचा सॅचे होता.. मालक दिनेशने स्वतःसाठी आणलेला सॅचे मला दिला... आपण जेव्हा एखादं काम मनापासून करतो...  तेव्हा सर्व सृष्टी तुम्हाला मदत करते... याची प्रचिती आली... सर्व पाणी संपले होते... ब्लॅडर भरून घेतला... हात पाय डोके पाण्याने ओले केले... आणि पंधरा मिनिटे विश्रांती घेऊन पुढील सफर सुरू झाली...

हायवे सुद्धा चढ उताराचा होता... ऊन एकदम बहरात आले होते... वाफाळलेले वारे वहात होते... घामाच्या धारा ओसंडून वहात होत्या... काचा बंद करून गाड्यानीं जाणारी माणसे... काच खाली करून स्तिमित नजरेने न्याहाळत होती...  पुढच्या पेट्रोल पंपावर पुन्हा ब्लॅडर पाण्याने भरून घेतले...संपूर्ण अंग ओले केले...  अतिशय धीम्या गतीने  पेडलींग सुरू केले... 

लोटे परशुराम घाटाच्या पायथ्याला शिरकाई गुळाचा चहा मिळाला...

टप्पा आवाक्यात आल्यामुळे ऊन आनंददायी झाले होते... वारे गुलाबी झाले होते... 

लोटे गावातून परशुराम घाट चढणे सोपे होते... परंतु उतारावर सायकल कंट्रोल करणे जिकरीचे होते... पुढे बहाद्दूर शेख नाक्यापर्यंत धुळीच्या रस्त्यातून मार्गक्रमण करावे लागले... दुपारी साडेचार वाजता घामाने आंघोळलेल्या परिस्थितीत खेर्डीला भाचे जावई सुनीलच्या घरी पोहोचलो... 

आज दिवसभरात १२१ किमी राईड झाली होती...

आदल्या रात्रभर मोटारकारने सफर करून पहाटे पासून सायंकाळपर्यंत सायकलिंग करताना वातावरणातील बदल आनंदाने अनुभवले होते... 

स्वतःला दिलेले एक अवघड आव्हान... सहज पेलले होते...

विपरीत परिस्थितीत... आणि प्रचंड उन्हात सायकलिंग करू शकतो... याची तपासणी झाली होती...त्यात पूर्ण यशस्वी झालो होतो...

मन कणखर असेल तर सर्व शक्य आहे...

जिंदगी एक सफर है सुहाना...

जय श्री राम* 🚩🚩