पांग मधील हुडहुडी थंडीची रात्र... सकाळी सुरू झाली पांग कडून डेबरिंग कडे सायकल सफर... १७ आणि १८ जुलै २०२४

पांग मधील हुडहुडी थंडीची रात्र...

सकाळी सुरू झाली पांगकडून डेबरिंगकडे सायकल सफर... 

१७ आणि १८ जुलै २०२४

पांग मध्ये सूर्य अस्ताला गेला आणि थंडी वाढली... सहा डिग्री सेल्सियास तापमान होते... जेवल्यावर संजय आणि परेश  झोपण्यासाठी रूमवर गेले...  सोनम दिदी कडून हॉट स्पॉट घेऊन दिवसभराचे वृत्त पोष्ट केले... त्यासाठी एक चहा प्यावा लागला...

रूममध्ये आलो तर संजय आणि परेश झोपण्याच्या तयारीत होते... पण त्यांच्या डोक्यात किणकिण सुरू असल्यामुळे दोघेही अंथरुणात तळमळत होते... एकदम १५ हजार फूट उंचीवर आल्यामुळे शरीर त्या वातावरणाशी एकरूप व्हायला थोडा वेळ घेणार होते... संजय तर उठून बसला होता... आणि परेश इकडून तिकडे वळवळत होता... माझ्या पण डोक्यात घंट्या वाजत होत्या... दोघांना उठवले आणि सतत भरपूर पाणी प्यायला सांगितले... 

अंथरुणात पडल्यावर माझ्या हृदयाचे ठोके वाढल्याची जाणीव झाली... पायाच्या अंगठ्याच्या नखातून सुद्धा हृदयाची धकधक  जाणवत होती... रात्री दर तासानी उठून लघवीला जात होतो आणि पाणी पीत होतो... परेश आणि संजयपण तेच करत होते... रात्री तापमान २ डिग्री सेल्सियस झाले होते... जवळपास तीन लिटर पाणी प्यायलो...

पहाटे पाच वाजता संजय म्हणाला मी साडेतीन पर्यंत जागा होतो... परेशची स्थिती पण तीच होती... दोघांना सांगितले आपले होमस्टे चेकआउट  दुपारी बारा पर्यंत आहे... त्यामुळे पुन्हा निवांत झोपा... वाटलच तर आणखी एक दिवस येथेच राहू... पण सकाळी ऊन आल्यावर तुम्ही नॉर्मल व्हाल...

सकाळी आठ वाजता आम्ही सर्व ठिकठाक झालो... पुढे जाण्याच्या तयारीला लागलो... सोनम दिदीकडे नाष्टा केला... पुन्हा येण्याची दिदीने विनंती  केली... सकाळीच तिच्या कडून हॉटस्पॉट घेऊन... सर्वांना खुशाली कळविली... दिदीने चॉकलेटस् भेट दिली...

आता सफर सुरू झाली पांग वरून डेबरिंगकडे...

सुरुवातच ऑफ रोडिंग घाटाने झाली... धूळ, माती दगडाचे रस्ते... त्यात गाड्यांची रहदारी सुद्धा सुरू झाली होती... काही ठिकाणी रात्री लॅंड  स्लाईड झाल्यामुळे रस्ता सफाईचे काम  चालू  होते...

दगडधोंड्या मधून सामानासह घाट चढण्यासाठी पायात  ताकद आणि मनाची प्रचंड कणखरता लागते... बऱ्याच वेळा थांबावे लागले... पण घाट पूर्ण केला... 

मोरे टॉपवर आलो... प्रचंड वारे सुटले होते... तेथे कारने आलेल्या इस्त्रायली टुरिस्टची ओळख झाली..

आम्ही लडाख मध्ये सेल्फ सपोर्ट सायकलिंग करतोय यांचा त्यांना खूप आनंद झाला... 

आता सोळा हजार फुटांवरील पस्तीस किमीची  मोरे प्लेनची सायकल सफर पार करायची होती. मागच्या दोन लडाख सफरीच्या वेळी मोरे प्लेन बॅकविंडमुळे तरंगत पार केला होता... पण आज वारा लहरी झाला होता... कधी मागून, कधी पुढून, कधी बाजूकडून वारा वहात होता... दोन वेळा चक्रवात पण पाहायला मिळाला... त्यामुळे मार्गक्रमण करायला कष्ट पडत होते... 

प्रत्येकाने तीन तीन लिटर पाणी सोबत घेतले होते... चिक्की आणि लाडूचा स्टॉक होता... मोरे प्लेनवर  एकही स्टॉल किंवा हॉटेल नव्हते... त्यामुळे वाटेत थांबत चिक्की, लाडू आणि सोनम दिदीने दिलेल्या गोळ्या खात आणि पाणी पीत... सफर पूर्ण झाली... 

४४ किमी अंतर पार करायला सात तास लागले होते...

डेबरिंग ते माहे बायपास वरच सोकर हॉटेल होते... हॉटेल चालक संजीवने रूम दाखविले...  डबल बेडरूम मध्ये आणखी एक गादी टाकून दिली...

सोकर हॉटेल मध्ये जेवण घेतले आणि रिलॅक्स झालो...डेबरिंग सुद्धा १५७५० फूट उंचीवर आहे... परंतु १६ हजार फुटांवरून खाली आल्यामुळे वातावरणाशी समरस झालो होतो... 

आता हळू हळू सूर्य अस्ताला गेला... त्यामुळे वातावरणातला गारवा वाढला होता... पण आज सायकलिंग केल्यामुळे  सर्व स्वस्थ होतो...

आजची संपूर्ण सायकलिंग पंधरा हजार फुटांच्यावर होती... त्यामुळे  उमलींगला सफर व्यवस्थित पूर्ण होणार याची खात्री झाली...

जय श्री राम...