डबल डेकर हँगिंग ब्रीज आणि रेनबो धबधबा
आजची सोहरा (चेरापुंजी) ते नॉनग्रियट ही १८ किमीची डाऊन हील आणि नंतर अप हील राईड अतिशय टफ होती...
या दोन्ही निसर्गसुंदर गोष्टीं बरोबरच.. दरीत उतरण्याचे ट्रेकिंग करताना...पक्षांचा किलबिलाट... किड्यांचा किर् किर् आवाज... मधमाश्यांचा गुंजारव...
पाण्याचा खळखळाट... झाडांचे वेगवेगळे प्रकार ... त्यांची सळसळ... ऐकून... पाहून... मन एका निर्वात पोकळीत गेले... शांत झाले...
वाटेत भेटणारे कामकरी... टुरिस्टनां चालताना कोठेही अडचण होऊ नये म्हणून... खाली उतरणाऱ्या रस्त्याची डागडुजी करणारे... आणि वाटेत प्लॅस्टिक रॅपर्स, बाटल्या उचलणारे गावकरी... रस्ता स्वच्छतेची पुरेपूर काळजी घेत होते...
दोन्ही स्पॉट पाहून परतीचा अपहील ट्रेक पूर्ण करून दुपारी अडीच वाजता टॉपला पोहोचलो... आता खरी कसोटी होती... अठरा किमीची अपहील सायकल राईड करणे...
सायंकाळी पाच पूर्वी हॉटेल वर पोहोचायचा प्रयत्न होता... आठ किमीचा अवघड घाट चढायलाच अडीच तास लागले... त्या वेळी समोरच्या डोंगरा आड अस्ताला जाणाऱ्या सूर्य देवाच्या दर्शनाने मन हरखून गेले...
पुढचा सुद्धा सोहारा (चेरापुंजी) पर्यंतचा चढाचाच होता... वाटेतच अंधार पडला आणि थंडी वाढली... एका छोट्या धाब्यावर थांबून चण्याची भाजी, दोन उकडलेली अंडी खाल्ली...
लाईट चालू करून शेवटची सात किमी राईड सुरू केली... या संपूर्ण ट्रेल मध्ये शरीराचा आणि मनाचा कस लागला...
सकाळी पावणे सहा वाजता सुरू केलेली राईड रात्री सहा वाजता पूर्ण झाली होती... हॉटेलवर आल्यावर रूम हिटरने पाय शेकून काढले...
या खोल दरीच्या सफरीत नेट उपलब्ध नसल्यामुळे कोणालाही फोन करता आला नव्हता... त्यामुळे रात्री सर्वांशी निवांत गप्पा मारल्या...
आजचे मुख्य आकर्षण होते... डबल डेकर रूट हँगिंग ब्रीज आणि रेनबो धबधबा पाहणे...
निसर्गाच्या अंतरंगात शिरायचे असेल तर... खडतर परिश्रम करून निसर्गा जवळ जाणे आवश्यक ठरते...
आपली मंदिरे सुद्धा डोंगर दऱ्यात वसली आहेत त्याचं कारण पण हेच असावे का...
