रोंगो ते हानले सायकल वारी. २३.०७.२०२४

रोंगो ते हानले सायकल वारी... २३.०७.२०२४

सकाळी रोंगोच्या कुंझांग स्पल होम स्टे मधून प्रस्थान केले... 

कुंझा दिदीने सकाळी नाश्त्याला ब्रेड आमलेट आणि चहा दिला... रात्रीचे जेवण सकाळचा नाष्टा आणि राहण्याचे दिदीने  दोन हजार रुपये घेतले... विशेष म्हणजे रात्रीच्या जेवणात लडाखी साक भाजी वरण भात आणि चपात्या दिल्या होत्या... खुप दिवसांनी चपात्या खायला मिळाल्याने रात्री चापून जेवलो...

आजची हानले पर्यंतची सफर होती... ४३ किमीची... पण चढत जाणारा रस्ता... आणि हेडविंड यामुळे ही सफर थोडी खडतर होती...

विस्तीर्ण पसरलेले पठार त्यातून संथ गतीने वाहणारी सिंधू नदी आणि आजूबाजूचा खुरट्या हिरवळीचा प्रदेश... त्याच्या आजूबाजूला परतलेली वाळू... आणि विविध रंगी डोंगरांच्या रांगा... त्या वरील निळ्या आसमंतात पुंजक्या पुंजक्याने विहरणारे पांढरे ढग... एक अनामिक ओढ लावत होते... विचारांना... जाणिवेला... असीम, अगणित, अनंत अशा या विधात्याने किती निसर्ग संपन्न बनवला आहे... माझा भारत देश... विविध भाषा, विविध संस्कृती, विविध प्रदेश, विविध वातावरण परंतु एका सूत्राने एकमेकात गुंफलेला माझा भारत ... ते सूत्र म्हणजे प्रेमाचे, बंधुभावाचे सूत्र... त्यामुळेच सायकलिंग साठी भारताच्या कानाकोपऱ्यात हक्काने जाऊ शकत होतो...

सायकलने फिरताना ते सूत्र ठाई ठाई जाणवते... स्थानिकांच्या बोलण्यातून, वागण्यातून आणि सेवेतून तो भाव जाणवतो... म्हणूनच माझा भारत वेगवेगळ्या रंगांनी नटलेला... पण एकवटलेला देश आहे... 

हानलेकडे जाणारा रस्ता जरी चढाचा असला तरी अतिशय व्यवस्थित आणि मस्त होता... या एकपदरी रस्त्यावर प्रत्येक दोनशे मीटरवर समोरील गाडीला ओव्हरटेक करण्यासाठी रस्त्याचे रुंदीकरण केले होते... रस्ता निर्मनुष्य असला तरी गाड्यांच्या रहदारीची रेलचेल होती... वाटेत कुठेही गाव नाही की ढाबा नाही.... जेवण नाही की पाणी नाही...

परेश म्हणाला... या रस्त्यावर आर्मीची कॅन्टीन असती तर किती बरे झाले असते... पेडलिंग करून गरम झालेले अंग... आणि वाऱ्यामुळे वरून लागणारी थंडी... दोन विरुद्ध दिशेचे वातावरण... दुपारच्या उन्हाचा चटका सुद्धा थंडाळलेला... तीव्र सूर्याची किरणे... त्यासाठी डोळ्यावर गॉगल आवश्यक... 

वीस किमी राईड झाली होती... तेव्हढ्यात सायकलने भारत परिक्रमा करणारा... मिझोरामचा एंझल बाटे भेटला...

'मिशन लाईफ' अंतर्गत सायकलिंगद्वारे वायू प्रदूषण कमी करण्याची मोहीम त्याने हाती घेतली होती...  तीन महिन्यापासून त्याची सायकल भ्रमंती सुरू होती... उमलिंगला पास करुन तो आता लेहला निघाला होता... एंझलच्या धाडसाचे खरोखरच कौतुक वाटले... तरुण वयातच भारत परिक्रमा करायला निघालेला एंझल भारताचा शांतीदूत भासला...  

सतत वर चढत जाणारा रस्ता असला तरी मागून येणाऱ्या वाऱ्यामुळे चढ सुसह्य झाला होता... पंधरा हजार फुटांवरून सामानासह सायकलिंग सुरू असल्यामुळे दीर्घ श्वास घेऊन दमदारपणे पेडलींग सुरू होते... विस्तीर्ण प्रदेश... डोंगरांच्या रांगा आणि संथ गतीने वाहणारी  सिंधू नदी आणि तिच्यात प्रतिबिंबित होणारे शुभ्र मेघ... म्हणजे परेशसाठी फोटोग्राफीची पर्वणी होती...

 

तो DSLR कॅमेऱ्याने  फोटो घेत होता... तर माझे... मनचक्क्षू द्वारे सर्व निसर्ग हृदयात साठवण्याचे काम सुरू होते...

या वातावरणात जोरजोरात पेडलिंग करणे म्हणजे स्वतःला दमवणे असते... येथे श्वास आणि पेडल यांचा ताळमेळ लागतो...  एक श्वास एक पेडल... असे गणित जुळले की विरळ वातावरणामुळे येणारा फटिकनेस कमी होतो... तसेच पाय चालत असले की शरीर गरम राहते आणि वाहणारे थंड वारे सुद्धा सुसह्य होतात...

हानले पंधरा किमी राहिले असताना त्याचे भव्य गेट लागले... तेथे मोठी कमान उभारण्याचे काम सुरू असल्याने रस्ता डायव्हर्ट केला होता... जगातील सर्वात उंच रस्ता उमलिंगला पासमुळे हानले जास्त प्रकाशझोतात आले होते... 

दुपारचे दोन वाजले होते आणि हानले आता फक्त दोन किमी अंतरावर राहिले होते... आणि पुढे पेडलिंग करणारा परेश सायकल थांबवून अचानक नाचू लागला...

क्षणभर काय झाले ते कळलेच नाही... समोर एक बोर्ड होता... आणि त्याच्याकडे हातवारे करून परेश नाचत होते... पुढे दोन किमी अंतरावर... मिलिटरी कॅफे होता... जेवणाबरोबर फ्री वायफाय पण उपलब्ध होणार होते... म्हणूनच परेश आनंदला होता... जणूकाही वाळवंटात त्याला ओयासिस  मिळाले होते...

हानले मिलिटरी स्टेशनच्या बाजूलाच मिल्की वे कॅफे शॉपी होती... शॉपी परिसरत शिरताच... समोरच I Love Hanlye चा मोठा बोर्ड होता...

कॅन्टीनच्या समोर सायकल लावली... तेथे एका भल्यामोठ्या टायरवर तुम्ही 15300 फुटावर आहात... असे लिहिले होते... येथील विरळ वातावरणात माझ्या बरोबर परेश रुळला होता... किंबहुना उमलिंगला पास सर करण्याचे प्रयत्न सफल होण्याकडे आमची वाटचाल सुरू होती...

तासभरात त्या कॅफे शॉपी मध्ये मस्त जेवण घेतले... बरेच फोन केले आणि व्हॉट्स ॲप वर फोटो शेअर केले... आम्ही तेथून हानले गावात निघणार इतक्यात एक महिला सायकल रायडर आली... रॉक रायडर एमटीबी सायकल आणि सर्व सामानासहीत ती सेल्फ सपोर्ट राईड करत होती... 'सोनल अग्रवाल' मनाली ते लेह सोलो सायकलिंग करून... लेह वरून सायकलिंग करत हानलेला पोहोचली होती... विशेष म्हणजे तिला फोटीला पास मार्गे उमलिंगला पास करायचा होता... आम्हाला सुद्धा त्याच मार्गाने उमलिंगला पास करायचा असल्यामुळे... आम्ही हानले मध्ये पद्मा होम स्टे मध्ये राहणार आहे हे तिला सांगितले... तिचा मुक्काम खुलदो गावात होता... 

सकाळी भेटण्याचे नक्की करून हानले गावातील पद्मा होम स्टे गाठले... हा होम स्टे सोनम दोरजे या माझ्या मित्राचा आहे... (ज्याने दोन वर्षापूर्वी आम्हाला टेकडीवर असलेली खगोलीय ऑबझरवेटरी दुर्बीण दाखवली होती)  येथे रात्रीचे जेवण आणि सकाळचा नाष्टा आणि सेल्फकंटेन रूमचे २५०० रू नक्की झाले... जेवणाची उत्तम व्यवस्था होती...  रात्री आकाशगंगा दर्शन झाले... या होम स्टे मधील ऑप्टिकल दुर्बिणीद्वारे बरेच ग्रह आणि नक्षत्र बघता आले...

सकाळी फोटीला पासचा पहिला टप्पा पार करायचा होता... म्हणून कुडकुडत्या थंडीत झोपेच्या अधीन झालो...

उद्या उमलिंगला पासची रंगीत तालीम होती... ती म्हणजे १८१२४ फूटावरील फोटिला पास सर करणे...

आम्ही केलेले परिश्रम आणि घेतलेली मेहनत... उद्या कामाला येणार होती... आता पर्यंतच्या लडाख सफरी वरून एक खात्री झाली होती... ती म्हणजे उमलिंगला पास आवाक्यात आहे याची...

जय श्री राम...