लडाख सायकलिंग भाग ७ दि. १० आणि ११ ऑगस्ट २०२१

लडाख सायकलिंग भाग  ७

दि. १० आणि ११ ऑगस्ट २०२१

कंटेनर जवळ नेट नसल्यामुळे घरी संपर्क झाला नाही. कालच्या मोठ्या राईडमुळे रात्री नऊ वाजताच झोपी गेलो. रात्रभर थंडगार वारे वाहत होते. 

सकाळी अलीने आमलेट बनविले... त्याबरोबर सोबतचा चिवडा खाल्ला... आता सो मोरीरीच्या उत्तरेकडे म्हणजेच चुमार गावच्या रस्त्यावरून व्हीव पॉईंटकडे निघालो.

अलीने सांगितल्या प्रमाणे,   बाहेरील टार रोड ऐवजी मधल्या सोमोरीरीच्या खाजणातून निघालो... हा शॉर्ट कट रस्ता होता... ऑफ रोडिंग असला तरी सरळ वाट होती.  तासाभरात व्हीव पॉईंट वर आलो... 

वरच्या टेकाडावरून निळाशार सो मोरीरी लेक स्थितप्रज्ञ साधू सारखा वाटला... येथून प्रत्यक्ष किनाऱ्यावर जाण्यासाठी  सायकल एक किमी ड्रॅग करावी लागणार होती. समर्पयामिच्या आदित्यच्या टिप्स आठवून सरोवराच्या गोल गोल सरकत्या दगडांवरून सायकलिंग केले. मध्ये मध्ये सायकल सरकत होती पण घसरली नाही. संजयने ड्रॅग करत सायकल खाली किनाऱ्याजवळ आणली. 

आता फक्त आम्ही, सो मोरीरी तलाव आणि अथांग निसर्ग होतो... सायकल तलावाजवळ पार्क केली... ती पण तलावाला डोळे भरून पहात होती...

 

विस्तीर्ण पसरलेला तलाव.. लांबवर हिमालयाच्या माथ्यावर रेंगाळणारा बर्फ आणि त्याच्याशी मस्ती करणारे पांढरे शुभ्र ढग.... त्यांचे प्रतिबिंब पाण्यात पडलेले... संपूर्ण जलचक्र समोर भिरभिरत होते... 

शांत एकांतात सो मोरीरीच्या किनाऱ्यावर बसलो...

 

 सो मोरीरीला मनात साठवत होतो... लांबवर संजय बसला होता... साथसोबत  दिलेल्या मेरिडा सायकलला संजय न्याहळत होता...

 

तलाव आणि ढगांच्या बॅक ड्रॉपवर  वाळूत उभी राहिलेली सखी आपले रूप पाण्यात निरखत होती...

 

सूर्य नारायणाने तिला किरणांचा आशीर्वाद दिला होता... आज सो मोरीरी लेकवर सखी सोबत नवनवीन पोज देत होतो...

  निवांतपणे दोन तास व्यतीत केले सो मोरीरी तलावा सोबत... आणलेल्या खाऊचा आस्वाद घेणे पण सुरू होते...  "या जन्मावर या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे" या पाडगावकरांच्या गाण्याचे सूर मनपटलावर आपसूक उमटले... 

संजयला तर शायरी सुचत होती,  "आसमासे जमिपे उतारा हुवा यह पानीका खजाना है, जैसे की अंगुठीने नगीना है..." 

आता कारझोक गावात जायचे होते. पुन्हा लेकच्या किनाऱ्याने दक्षिणेकडे जाऊ लागलो... त्यामुळे लांबचा वळसा टळणार होता... एका ठिकाणी दलदल लागली... म्हणून थोडा दुरवरून फेरा मारला. मुख्य रस्त्यावर आल्यावर पुन्हा ऑफ रोडिंग सुरू झाले. 

सो मोरिरी लेकच्या निळ्याशार पाण्यात पडलेले ढगांचे प्रतिबिंब पाहून... ज्ञानदेव माऊलींचा अभंग आठवला...

रूप पाहतां लोचनीं ।
सुख जालें वो साजणी ॥

दुपारचे साडेतीन वाजले कारझोक गावात पोहोचायला. 

चहा नास्ता केला. सो मोरीरी वरून लेह पर्यंत परतीच्या प्रवास बसने करायचे ठरले होते. परंतु आलेल्या बसला टपावरचे कॅरीयर नव्हते म्हणून महिंद्रा कॅम्पर नक्की केली. त्याच कॅम्पर मध्ये सायकल टाकून अलीच्या कंटेनरकडे आलो. 

अंडा करी राईस रात्रीच्या भोजनासाठी अलीने बनविले होते... आमच्या कडचा खाऊ अलीला भेट दिला...

अलीने दोन रात्र राहण्याची आणि जेवणाची सोय केली होती. त्याच्या बरोबर आता कायमची  दोस्ती झाली होती. दुसरा मित्र रवी मात्र अबोल होता.  

सकाळी बळेबळे अलीच्या हातात पैसे कोंबले.. सो मोरीरीला टाटा करून लेहकडे परतीचा प्रवास सुरू केला. संध्याकाळी पाच वाजले लेहला पोहोचायला. शेरिंग भाईच्या सायकल शॉपीमध्ये सायकल सर्व्हिससाठी दिल्या आणि शैलेशच्या हॉटेल खारडूंगमध्ये विश्राम घेतला.

अशा प्रकारे चार दिवस अगोदरच लडाख सर्किट पूर्ण झाले होते. या चार दिवसांचा सदुपयोग करण्याचे प्लॅनिंग रात्री झाले सुद्धा...

लडाखच्या तरुणांना घडविणारे सोनम वांगचुक यांना  भेटण्याचा प्रयत्न करणार होतो. 

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...