आनंदाचा मार्ग....
२८ नोव्हेंबर २०२१
आनंदाचा मार्ग पोटातून जातो... हे ऐकलं होतं... आज अक्षरशः अनुभवलं... नागावच्या निवांत कॉटेज मध्ये...
मुंबई ते दिल्ली सायकल वारी झाल्यावर सर्व कुटुंबासमवेत M2M, रो रो ने अलिबागला जायचे ठरले... अलिबाग परिसरातील कॉटेजेस, होम स्टे धुंडाळत असतानाच... परममित्र संजयने सहकुटुंब सहलीसाठी निवांत कॉटेजचं नाव सुचविले...
कॉटेजचे नाव गुगल वर धुंडाळले पण सापडले नाही... मालक विकास गावकरचा नंबर संजयने दिला... विकासला फोन केला... सहा जणांचं बुकिंग केले... पैसे थोडे जास्तच वाटले... दुपारचा जेवणात काय काय हवे... हे आधीच कळविले होते... मन थोडे साशंक होते...
आज रो रो ची सफर एकदम फर्मास झाली...
मांडव्या वरून तडक नागावचे निवांत रिसॉर्ट गाठले... अंमळ सकाळी साडेदहा वाजताच पोहोचलो होतो... बाराचे चेक इन होते... त्यामुळे थांबावे लागणार होते... बाहेरील लॉन मधल्या कॅन्टीन मध्ये बसलो... काही हवंय का... ताबडतोब चहा आला... घरगुती टच असलेला अप्रतिम चहा... तो ही मग भरून... इतक्यात रुम तयार झाल्याची वर्दी मिळाली... अकरा वाजताच रुम ताब्यात मिळाला होता... विशेष म्हणजे नियमांचा बागुलबुवा कुठेही जाणवला नाही...
बॅगा रुमवर ठेऊन पाच मिनिटाच्या अंतरावर असलेल्या नागाव बीचवर डुंबायला गेलो... खूप गर्दी होती बीचवर... वेगवेगळ्या वॉटर स्पोर्टसाठी बीचवर खूपच झुंबड उडाली होती...
नातू आणि नाती बरोबर नागाव समुद्रामध्ये दोन तास मनसोक्त डुंबल्यावर कडकडीत भूक लागली होती...
रिसॉर्टवर आल्यावर सोलरच्या गरम पाण्यात आंघोळ करून तडक हिरवळीवर मांडलेल्या जेवणाच्या टेबलवर स्थानापन्न झालो... कालच जेवणाचा मेन्यू सांगितल्यामुळे... पुढ्यात काय काय येते त्याची वाट पाहू लागलो...
सर... "आता तुम्हाला आमच्या कडेचे कॉम्प्लिमेंटरी डिश घेऊन येतोय"... बऱ्याच हॉटेल्सचा अनुभव होता... कॉम्प्लिमेंटरी डिशच्या नावाखाली भुसार माल खायला घालून... मेन कोर्स मध्ये हात आखडता घेतला जातो... त्यामुळे जरा नाखूष झालो...
सुरुवात झाली... क्रिस्पी बोंबील बॉम्बने... बोंबीलाचे छोटे छोटे पीस मॅरीनेट करून... गरमागरम पुढ्यात आले... त्याचा चरचरीत वास नाकात गेला... आणि भूक खवळली... एक डिश संपते न संपते तो पर्यंत दुसरी डिश आली... सर्वजण तुटून पडले होते... ताबडतोब... कोळंबी कोळीवाडा आले... मोठमोठे टायगर प्रॉन्ज पाहताच तोंडाला पाणी सुटले...
डिप फ्राय केलेली कोळंबी एकदम चमचमीत आणि सॉफ्ट झाली होती... शेजवान चटणी आणि टोम्याटो सॉस बरोबर कोळंबीचा दहा मिनिटांत सर्वांनी फडशा पडला... मागोमाग घोळ मासा फ्राय तुकड्या आल्या... एका प्लेट मध्ये चार तुकड्या अशा दोन प्लेट पुढ्यात आल्या... घोळ फ्राय चवीने खाता खाता समजले... आता पर्यंतचे सर्व पदार्थ कॉम्पिमेंटरी होते... तुम्ही दिलेली ऑर्डर आता येतेय...
स्तिमित व्हायची पाळी आमच्यावर आली... दोन मोठया डिश खेकडे( क्रॅब) सागुती... एका डिश मध्ये दोन मोठे खेकडे आणि चार डेंगे होते... दोन प्लेट मटण...
आणि दोन मोठे फ्राय पापलेट...
सुरमई फिश मसाला...
तीन तीन तांदळाच्या भाकऱ्या... एक एक वाटी सोलकडी...
एक गोष्ट लक्षात आली ... एव्हढं सगळं आम्ही नाही संपवू शकणार... त्यामुळे प्रत्येकाने दोन दोन भाकऱ्या काढून ठेवल्या...
मेन कोर्सचा आस्वाद घेणे सुरू झाले... नातू मटणावर... तर नात खेकड्यावर तुटून पडली...
पापलेट चवीने खाता खाता... मध्येच सुरमई करी टेस्ट करत होतो... प्रत्येक मासा ताजा तर होताच... त्याच बरोबर ते मसाल्यात परफेक्ट मॅरीनेट केलेले होते... तेल प्रमाणबद्ध तर होतेच... तसेच पदार्थ योग्य स्पायसी होते... त्यामुळे लहान आणि मोठे सर्वजण प्रत्येक पदार्थाचा झक्कास आस्वाद घेत होते... मनसोक्त खाणे काय असते त्याचे प्रत्यंतर आम्ही घेत होतो.. प्रत्येक पदार्थ चवीने खाता खाता आता दमायला झाले होते... पण गावकर कुटुंब आनंदाने वाढताना दमत नव्हते...
दिलेली एक एक वाटी सोलकडी संपली म्हणून सोलकडी मागितली... तर तांब्याभर सोलकडी आली... आम्ही हैराण... फिनीशिंग फूड म्हणून सोलकडी भात जेवलो... पोट आणि मन तृप्त झाले होते... दुपारच्या जेवणातच आम्ही आनंदाने तुडुंब भरलो होतो.... आणखी काही हवं काय ह्याची विचारणा झाल्यावर... हात जोडून आनंदाची पोच पावती दिली....
संध्याकाळी काय जेवणार... खरंच दुपारचेच जेवण एव्हढे अप्रतिम झाले होते... की संध्याकाळी काय जेवण घ्यावे हा प्रश्न पडला... काहीतरी वेगळं म्हणून अलिबागचा फेमस जिताडा मासा... प्रॉन्ज पकोडे आणि कोळंबी बिर्याणी राईस ऑर्डर दिली...
दुपारी थोडी विश्रांती घेऊन पाच वाजता पुन्हा नागाव चौपाटीवर डुंबायला गेलो...
डुंबल्यामुळे दुपारचे जेवण बऱ्यापैकी जिरले होते...
सायंकाळी सात वाजता रिसॉर्ट वर आल्यावर हिरवळीवर लाईट्स लावले होते... समोर कापडी स्क्रीन लावून प्रोजेक्टर द्वारे त्यावर गाणी दाखविली जात होती...
आठ वाजता सुरू झाली... रात्रीच्या जेवणाची मैफिल... आता रिसॉर्ट वर आमचा सहा जणांचाच ग्रुप होता...
मसाले पापड... मुलांसाठी चिकन लॉलीपॉप... प्रॉन्ज पकोडे... ह्या कॉम्प्लिमेंटरी डिश आल्या... त्या नंतर दोन डिश जिताडा मासा फ्राय...
कोळंबी फ्राय...
प्रॉन्ज बिर्याणी,
जिताडा करी... भाकऱ्या भात आणि सोलकढी आली... आता एक एकच भाकरी सांगितली होती... संगीताच्या तालावर जवळपास दोन तास जेवणाचा आस्वाद घेत होतो...
सकाळी भुर्जी आणि आमलेट पाव, ब्रेडबटर, कांदापोहे तसेच चहा कॉफी दुध घेऊन... विकास गावकर यांच्याशी गप्पा मारल्या... त्यांच्या तुडुंब जेवायला घालण्याचे रहस्य जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला... एकच कळलं... त्यांना येणाऱ्या पाहुण्याला आनंदाने जेवायला घालण्याची प्रचंड हौस आणि आवड आहे... त्याला त्यांच्या पत्नीची भरभरून साथ आहे... गावकर स्वतः किचन सांभाळतात... फिश आयटम स्वतः बनवितात... रिसॉर्ट सांभाळण्याचा आणि जेवायला घालण्याचा चौदा वर्षाचा अनुभव त्याच्या गाठीला आहे... त्याची पत्नी आणि मुलगी सुद्धा यात हिरीरीने लक्ष घालतात...
त्यांच्याकडे सेवा देणाऱ्या मावशी, खानसामा काशिनाथ; तसेच काम करीत असलेली अभिजित, सरोज आणि अमित ही मुले शिक्षण घेता घेता या रिसॉर्ट मध्ये प्रेमाचा आनंदाचा आणि समाधानाचा टच देत आहेत...
मालक विकासने मुलांना एक गोष्ट सांगितली आहे... ती प्रचंड भावली... कोणालाही नाही म्हणायचे नाही... तसेच दिलेली ऑर्डर नीट ऐकायची जेणे करून ग्राहकाला परत सांगावे लागू नये...
कोकणात गाव असलेले, मुंबईचे एक मराठी कुटुंब नागाव मध्ये जे निवांत रिसॉर्ट चालवत आहे... त्याला तोड नाही... प्रत्येक टुरिस्टला गरमागरम जेवण घालण्याची हातोटी... एक वेगळेच आयाम गावकर कुटुंब आणि त्यांचे सहकारी यांना देत होते... कोठेही बोर्ड नसलेले निवांत रिसॉर्ट फक्त माऊथ पब्लिसिटी वरच चालते... येथे प्रत्येकाला हवं ते शाकाहारी जेवण सुद्धा अप्रतिम मिळते... त्याचा सुद्धा आस्वाद घ्यायला येणार आहोत... खास खवय्यांनी या रिसॉर्टला जरूर भेट द्यावी... मालक विकास चा एकच ध्यास... रिसॉर्ट वर आलेला टुरिस्ट... तृप्त झाला पाहिजे... आणि पुढच्या वेळी आणखी चार टुरिस्ट घेऊन यायला पाहिजे...
यालाच म्हणतात, "आनंदाचा मार्ग पोटातून जातो"...
सतीश जाधव
मुक्त पाखरे...
श्री विकास गावकर
निवांत रिसॉर्ट, सोमेश्वर मंदिरा जवळ,
व्हाइट हाऊसच्या पुढे, नागाव बीच जवळ
भ्रमणध्वनी:- 8975 957334
वर्षभर कोकम आणि अगुळ देणारे रातांब्याचे झाड बहरले होते. दालचिनी, तमालपत्र, नागवेलीची पाने ह्या मसाल्यांच्या पदार्थांचा वापर गावाच्या आणि मुंबईच्या घरासाठी होत होता. जास्वंद आणि तगरची फुले म्हणजे देवांचे लेणे होती... 
एकदम नतमस्तक झालो... 
