फिट इंडिया चळवळ... दि. २६.०३.२०२२

फिट इंडिया चळवळ...

दि. २६.०३.२०२२

फिट इंडिया चळवळीचा कार्यकर्ता छत्तीसगढचा राजीव राजवाडे याची आज सकाळी सहा वाजता दादरला भेट झाली... सायकल ढकलत निघाला होता... त्याच्या सायकल मध्ये हवा भरली... एक तहान लाडू खायला दिला...

१२ मार्च रोजी फिट इंडिया मोमेंट घेऊन राजीव भारत भ्रमणाला निघाला आहे. आज चौदाव्या दिवशी  १४५० किमी अंतर पार करून तो मुंबईत पोहोचला होता... 

सर्व भारतभर १८ हजार किमी सायकल राईड करणार आहे राजीव... साधारणपणे सहा महिन्यात ही संपूर्ण भारत यात्रा पूर्ण करण्याचा त्याचा मानस आहे... 

छत्तीसगढ वरून सुरुवात करून महाराष्ट्राबरोबर, गोवा, कर्नाटक, केरळ, तामिळनाडू, आंध्रप्रदेश, ओडिशा, झारखंड, बिहार, उत्तर प्रदेश ,उत्तराखंड, मध्यप्रदेश, पंजाब, हरियाणा, जम्मू काश्मीर, लडाख आणि दिल्ली सायकल सफर करणार आहे...

माननीय पंतप्रधान नरेंद्र मोदींनी ऑगस्ट २०१९ मध्ये शुभारंभ केलेल्या फिट इंडिया चळवळीचा हा कार्यकर्ता १८ हजार किमी भारत भ्रमंती करून स्वातंत्र्याच्या ७५ व्या वर्षात १५ ऑगस्ट रोजी दिल्लीत पोहोचणार आहे...

फिटनेस हा आपल्या जीवनाचा अविभाज्य भाग बनवण्याच्या उद्देशाने तसेच शारीरिक दृष्ट्या सक्रिय जीवनशैली कडे वाटचाल करण्यासाठी या चळवळीची स्थापना झाली आहे... त्याचाच भाग म्हणून राजीव भारत भ्रमंती करतोय...

चला आपण सुद्धा  फिट इंडिया चळवळीला हातभार लावण्यासाठी त्याच्या बरोबर सायकल राईड करूया... आता राजीव पेण ला पोहोचला आहे...

राजीव चा मोबाईल नंबर 9343057175

मंगल हो

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...

आज भेटले आनंदयात्री... बालकवी... दि.२६.०३.२०२२

आज भेटले आनंदयात्री... बालकवी... 

दि.२६.०३.२०२२

आज सखीने बालपणात नेले... 

परममित्र लक्ष्मणने कोपरखैरणेला घरी पाहुणचारासाठी बोलावले... सुरू झाली सकाळी सहा वाजता सायकल राईड... रमत गमत नवी मुंबईच्या शिवाजी चौकात पोहोचलो... 

सकाळच्या निसर्गरम्य वातावरणात त्रंबक बापूजी ठोंबरे उर्फ बालकवींची भेट झाली... त्यांच्या कवितेतून... 

अतिशय आवडती निसर्ग कविता... सखीला खूप धन्यवाद दिले... आणि तिच्या समवेत... "हिरवे हिरवे गार गालिचे... हरित तृणांच्या मखमालीचे... त्या सुंदर मखमालीवरती फुलराणी ही खेळत होती..."  कवितेचा रसस्वाद घेऊ लागलो...

कवितेने तनमनावरून हळुवार मोरपीस फिरविले.. क्षणार्धात बालकवींची ही कविता... ओठी उमटली... रस्त्यावरच थांबलो... सखी सोबत उभा राहून... हळूच डोळे मिटले... आणि बालपणात रममाण झालो...

हिरवे हिरवे गार गालिचे – हरीत तृणांच्या मखमालीचे,

त्या सुंदर मखमालीवरती – फुलराणी ती खेळत होती,

गोड निळ्या वातावरणात – अव्याज मने  होती डोलत,

प्रणयचंचल त्या भृलीला – अवगत नव्हत्या कुमारिकेला,

आईच्या मांडीवर बसुनी – झोके घ्यावे, गावी गाणी,

याहूनी ठावे काय तियेला? – साध्या भोळ्या त्या फुलराणीला.

पूर विनोदी संध्यावात – डोल डोलवी हिरवे शेत,

तोच एकदा हासत आला – चुंबून म्हणे फुलराणीला,

“छानि माझी सोनुकली ती – कुणाकडे गं पाहत होती?

कोण बरे त्या संध्येतून – हळूच पाहते डोकावून?

तो रवीकर का गोजिरवाणा – आवडला आमच्या राणीला? “

लाजलाजली या वचनांनी – साधी भोळी ती फुलराणी.

स्वर्भूमीचा जुळवीत हात – नाच नाचतो प्रभातवात,

खेळूनी दमल्या त्या ग्रहमाला – हळूहळू लागली लपावयाला,

आकाशीची गंभीर शांती – मंदमंद ये अवनी वरती,

विरू लागले संशयजाल – संपत ये विरहाचा काल,

शुभ्र धुक्याचे वस्त्र लेवुनी – हर्ष निर्भर नटली अवनी,

स्वप्न संगमी रंगत होती – तरीही अजुनी ती फुलराणी.

तेजोमय नव मंडप केला – लख्ख पांढरा दहा दिशेला,

जिकडे तिकडे उधळीत मोती – दिव्य वऱ्हाडी गगनी येती,

लाल सुवर्णी झगे घालुनी – हासत हासत आले कोणी,

कुणी बांधिला गुलाबी फेटा – झगमगणारा सुंदर मोठा,

आकाशी चंडोळ चालला – हा वाङनिश्चय करावयाला,

हे थाटाचे लग्न कुणाचे? – साध्या भोळ्या या फुलराणीचे.

गाऊ लागले मंगल पाठ – सृष्टीचे गाणारे भाट,

वाजवी सनई मारुतराणा – कोकिळ घे तानावर ताना,

नाचू लागले भारद्वाज – वाजविती निर्झर पख्वाज,

नवरदेव सोनेरी रवीकर – नवरी ही फुलराणी सुंदर,

लग्न लागले सावध सारे – सावध पक्षी सावध वारे,

दवमय हा अंतःपाट फिटला –

 भेटे रवीकर फुलराणीला.

आनंदात जगण्यासाठी आणखी काय हवे असते मनाला...

मंगल हो...

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...

सायकल राईड आणि आईसाठी १०८ वे रक्तदान.... दि. २२.०२.२०२२

सायकल राईड आणि आईसाठी १०८ वे रक्तदान *
*२२.०२.२०२२*

काल सायंकाळी सिद्धांतचा फोन आला. "रक्ताची आवश्यकता आहे. रुग्ण टाटा हॉस्पिटलमध्ये रुग्ण उपचार घेत आहे" सिद्धांतला सांगितले, उद्या येतो हॉस्पिटल मध्ये...

आज विजय बरोबर घोडबंदर लूप मारून १०० किमी सायकल राईड करायचे ठरले होते... रुग्णालयात सकाळी अकरा वाजता जायचे असल्यामुळे मुलुंड राईड करायचे नक्की झाले...

सकाळी सहा वाजता राईड सुरू झाली आणि तासाभरातच २५ किमी पल्ला गाठत, मुलुंडच्या आवडत्या ठिकाणी पोहोचलो... आज गरमागरम मसाले दूध विजयने आणले होते... दुधाचे घोट घेताना आठवणींच्या गावी पोहोचलो...

हेच ते ठिकाण जेथून ४५ वर्षांपूर्वी ट्रेकिंग करिअरची सुरुवात झाली होती... त्यामुळेच निसर्गावर नितांत प्रेम करू लागलो... बरेचसे ट्रेकिंग मित्र नंतर कौटुंबिक मित्र झाले... त्या सुखद आठवणींना उजाळा देण्यासाठीच सखी सोबत या ठिकाणी भेट देत असतो...

मुलुंडच्या सरदार तारासिंग बगिच्या जवळ सूर्योदयाच्या वेळेला कबुतरांची शाळा भरली होती. शाळेत काय बरं शिकत असतील ही पाखरे... सूर्याच्या आगमना निमित्त एखादं स्वागत गीत गात असावेत काय...

सकाळी साडेआठ पर्यंत ५० किमी राईड करून घरी परतलो... भरपेट न्याहारी करून टाटा मेमोरीअल रुग्णालय गाठले... सिद्धांत सोबत टाटा रुग्णालयाच्या सर्व्हिस बिल्डिंग मधील रक्तपेढीमध्ये गेलो...

लिफ्टमध्ये चौकशी करता समजले की सिद्धांतची आई केमोथेरपीचे उपचार घेत आहे... गेल्या सप्टेंबर मध्ये आईला ब्लड कॅन्सर डिटेक्ट झाला... उपचारा दरम्यान रक्ताची आवश्यकता लागते...  या साठी  फ्रेंड टू सपोर्ट या वेब साईट वरून सिद्धांतला माझा नंबर मिळाला होता...

गोव्याच्या वालपै गावात राहणारा सिद्धांत इलेक्ट्रिकल इंजिनिअरींगच्या शेवटच्या वर्षांला आहे. आईच्या उपचारासाठी तो मुंबईत राहतोय... गोव्यात नोकरी करणारे वडील आणि दहावीत शिकणारा धाकटा भाऊ आहे... लहान वयात सुद्धा मॅच्युअर्ड वाटला सिद्धांत...

आजची तारीख सुद्धा अतिशय युनिक आहे २२.०२.२०२२ ... अशा दिवशी आईला रक्तदान करण्याची संधी प्राप्त झाली, त्या साठी परमेश्वराचे मनोमन आभार मानले...

रक्तदानाचा फॉर्म भरला... डॉ जुईली यांनी बरेच प्रश्न विचारले. त्यात आता कोविडच्या नवीन प्रश्नावलींचा समावेश झाला होता... ६४ वर्ष वय सांगितल्यावर डॉ जुईली आश्चर्यमिश्रित भावाने पाहत राहिली... तीला सायकलिंगची माहिती दिल्यावर खूप आनंद झाला...

रक्तपेढी तंत्रज्ञ श्री राजेंद्र यांनी अतिशय कलात्मकरित्या हातात सुई टोचली आणि पाचच मिनिटात रक्ताच्या पिशवीखालील तराजूने बझर दिला... कक्ष सहाय्यक जितेंद्रने ताबडतोब कॉफी बिस्कीट आणि केक खायला दिला...

सिद्धांत OPD मध्ये आईला भेटायला घेऊन गेला...     आई ... ममता ताई खूप फ्रेश वाटल्या... "मला आता खुप बरं वाटतंय... गोव्यात आलात तर नक्की आमच्या घरी या"... ही आश्वासक वाक्ये जगण्याच्या दुर्दम्य इच्छाशक्तीचा आविष्कार होता...

५० किमी सायकल राईडसह आजचे १०८ वे आईसाठी केलेले रक्तदान प्रचंड आत्मिक समाधान देऊन गेले...

मंगल हो ! ! !

सतीश जाधव
मुक्त पाखरे...

लवासा सैर... दि. ०४.०३.२०२२

लवासा सैर...

 दि. ०४.०३.२०२२

लवासा लेक सिटी मध्ये काल सायकलिंग करत आलो. रात्री खूप उशीर झाल्यामुळे आज लवासा मध्ये मुक्काम करण्याचे ठरविले... 

या ठिकाणी पूर्वी दासवे गाव होते... त्याचं पुनर्वसन जवळच्या टेकडीवरील काळू भैरवनाथाच्या मंदिराजवळ करण्यात आले आहे.

लवासा शहर दहा हजार हेक्टर परिसरात वसले आहे.  सर्व सुख सुविधा असलेल्या या शहरात तीन लाख लोकांची राहण्याची व्यवस्था आहे. तर वर्षाला वीस लाख पर्यटक भेट देतात.

या लवासा शहराची चित्रमय झलक आपल्यासाठी सादर करीत आहे... 

लवासा मधील बाजार विभागातील टाऊन हॉल जवळ पिकनिक हॉटेल मध्ये एक हजार रुपये देऊन राहिलो होतो. याच्या आसपास जेवणाची खूप हॉटेल्स आहेत.

टाऊन हॉल परिसरात वॉक इन स्ट्रीट आहे. वनश्रीने नटलेला तसेच झाडे झुडपांनी वसलेल्या या ठिकाणी बाजूच्या डोंगरातून येणाऱ्या ओढ्याला कलात्मक बनविले आहे.

जवळचं अण्णा डोसा आणि कॉफी शॉपी आहे. कोठेही बसा आणि कॉफी पिताना निसर्गात रममाण व्हा..

रस्त्यावरून चालणाऱ्या टॉय ट्रेनचा आनंद घेताना बालपणात रममाण झालो.

डेन्मार्क मधील कोपनहेगन शहराच्या धर्तीवर येथील व्हिलाज रंगीबेरंगी आहेत...

याच्या समोरच इंटरनॅशनल कन्व्हेन्शन सेंटर आहे. येथे कॉन्फरन्स चालतात.

चित्रात समोर दिसणाऱ्या वरसगाव धरणामुळे तयार झालेल्या जलाशयाला वीर बाजी पासलकर जलाशय म्हणतात.  यामुळे दोन्ही बाजूला वसलेले लवासा शहर  अतिशय निसर्गरम्य आहे. 

हा संपूर्ण परिसर पायी फिरण्यात अतिशय मजा आली.

वरील चित्रात धरणाचे लाईट हाऊस दिसत आहे.

शांत निवांत रस्त्यावरून चालताना शांततेचा आवाज ऐकता येतो...

लवासा शहरातील आजचा दिवस अविस्मरणीय होता.

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...

जिंदगी बडी होनी चाहीये... लंबी नही... २५ फेब्रुवारी २०२२

जिंदगी बडी होनी चाहीये... लंबी नही..

२५ फेब्रुवारी २०२२

आज सकाळी पुन्हा समर्पयामि शॉपीला भेट देण्यासाठी प्रस्थान केले... रात्रीच फोन शरदचा फोन  आला होता, "सर्व्हिसिंगला दिलेली सायकल टकाटक तयार केली आहे हिरेनने" 

साथीला... सोबत कोणीही नसल्याने आज अंमळ उशिराच म्हणजे सकाळी साडेसहा वाजता राईड सुरू केली. वातावरणात बऱ्यापैकी गारवा होता... 

दादरच्या चित्रा सिनेमा जवळच्या नाकाबंदीने ट्राफिक जाम केली होती... नाकाबंदी म्हणजे भरलेले ट्रक आणि टेम्पो बाजूला घेऊन पोलीस मंडळी कागद पत्रे चेक करीत होती. कागदामध्ये गांधीजी दिसताच तपासणी पूर्ण होत होती.... हसून पोलिसाला सॅल्युट मारल्यावर... खुणेनेच लवकर पुढे जा म्हणून सांगितले... 

आजची सफर अतिशय रमतगमत होती...  उजाडल्यामुळे रस्त्याला रहदारी सुद्धा वाढली होती... शरदने स्कॉटची स्टँडबाय सायकल दिली होती... ती चालवताना एक लक्षात आले, सीट थोडी उंच असल्यामुळे पाय पूर्ण स्ट्रेच करावे लागत होते... त्यामुळे सायकल वेगात पळत होती... हायवेच्या लोकेशनवरचा आजचा सूर्योदय नवीन उत्साहाने भरलेला होता.

वाटेत दोन रायडर्स भेटले.. एकाची सायकल पंचर झाली होती... त्यांचा पंप काम करत नव्हता... माझ्या सोबत असलेल्या पंपाने त्यांचे काम झाले...

 पुढे कुर्ल्याला खारी, बटर, पाव घेऊन जाणारा सायकलवाला भेटला... हँडलला दोन पिशव्या आणि कॅरियरला चार पिशव्या लावून तो घाईने चालला होता. मागच्या कॅरियरला लावलेल्या दोन पिशव्या रस्त्यावर पडण्याच्या बेतात होत्या... त्याला थांबविले आणि पिशव्या व्यवस्थित अडकवल्या...

छेडा नगर जवळ एक तरुण सायकल रायडर; हायब्रिड सायकलवर हेल्मेट न घालता राईड करत होता...  हात जोडून हेल्मेटचे महत्व सांगितले... 

विक्रोळीला समर्पयामि रायडर कौस्तुभ गिरकरची भेट झाली...

दररोज मुलुंड ते विक्रोळी राईड नेमाने करतो...  खूप आनंद झाला... त्याचे नानाजी खेडेकर काकांच्या हॉटेलवर वडापाव खायला येण्याचे आमंत्रण मिळाले... त्याच्या बरोबर मुलुंडच्या नवीन ठिकाणी फोटो काढले...

ताडदेवचा कौस्तुभ दोन वर्षांपूर्वीच मुलुंडला राहायला आलाय... पण मित्रांचा गोतावळा ताडदेवला असल्यामुळे वेळोवेळी मित्रांना भेटायला जातो... 

समर्पयामि शॉपीवर पोहोचलो... सखी सायकल झकास सर्व्हिस केल्यामुळे एकदम खुशीत होती. इतक्यात आदित्य काकाची एन्ट्री झाली. मागोमाग यशवंत जाधव आले... सिद्धार्थ भागव आला... डॉ. नरेंद्र आला... पुन्हा गप्पांची मैफिल सुरू झाली...

काकाने फर्मास नारळ पाण्याची ट्रीट दिली... सखी वरून एक ट्रायल राईड मारली....  लॉंग राईड साठी तयार झाली होती सखी... सिद्धार्थ आज खुश मिजाज मूड मध्ये होता... स्पेशल फोटो काढले आणि माझ्यासह सायकल राईड करायची इच्छा प्रकट केली...

त्या नंतर श्रेय, शरद आणि आदित्य बरोबर सायकलवाला शॉपीवर लहान सायकल पाहायला गेलो..

आदित्य काकाने जवळच्याच हॉटेल मध्ये गरमागरम मेदूवडा आणि डोसा ट्रीट दिली...

परतीचा प्रवास एकट्याने करताना... आजच्या आनंदी सकाळच्या आठवणी मनात घोळत होत्या... त्यामुळे दुपारचे ऊन सुद्धा मऊ झाले होते...

आनंद चित्रपटातील डायलॉग आठवला, "बाबू मोशाय... जिंदगी बडी होनी चाहीये, लंबी नही..."

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...

अफलातून अनुभूती.... १८ फेब्रुवारी २०२२

*अफलातून अनुभूती*

१८ फेब्रुवारी २०२२

आज मुंबई वरून शिवनेरी सायकल वारीसाठी जुन्नर मार्गे ओझरला पोहोचलो.

अहमदनगरच्या सौरभ घायतडक या मरीन इंजिनिअर सायकलिस्टची भेट झाली...ओझरच्या विघ्नहर गणपती बाप्पाच्या मंदिरात... 

सौरभ टुरिंग सायकलिंग करतोय... सुट्टीच्या दिवसात... त्याने ठरवलंय सायकलिंग करताना पोटापाण्यासाठी लागणाऱ्या आवश्यक गरजा  माधुकरी मागून पूर्ण करायच्या... ... "माझ्या खिशात पैसे नाहीत... मला भूक लागली आहे.. त्यासाठी कोणतेही काम करायची तयारी आहे"... हेच सौरभचे बोलणे...

रात्री राहण्यासाठी सुद्धा मंदिर, धर्मशाळा, यात्री निवास किंवा एखाद्या सद्गृहस्थाच्या घरी आसरा शोधायचा... 

खिशात एकही पैसा न ठेवता... समाजात याचक म्हणून वावरणे आणि आपल्या गरजा भागवत सायकलिंग करणे...  तसेच याचना केल्यावर समोरील व्यक्ती कसा रिऍक्ट होईल... ती परिस्थिती हाताळणे... या साठी मनात परिव्राजकाची धारणा निर्माण करण्याचे प्रचंड आत्मिक बळ अंगी बाणवावे लागते... 

विशेष म्हणजे त्याला आलेले अनुभव अचंबित करणारे आहेत... त्याने सहृद समाज मनाचा कानोसा घेतला आहे... अशा परिस्थितीत प्रत्येक व्यक्ती कडून मिळालेला प्रतिसाद खूपच आनंददायी होता...  या अनुभवामुळे जीवनात उंच भरारी घेण्यासाठी त्याचे  पंख खूप बळकट असतील आणि त्याच वेळी त्याचे पाय जमिनीवर असतील...

जेमतेम बावीस वर्षाच्या सौरभ कडून जीवन जगण्याच्या कलेचा एक नवीन आविष्कार अनुभवायला / शिकायला मिळाला होता...

ट्रॅव्हल विदाऊट मनी अँड लिव्ह लाईफ लाईक अ किंग ( Travel without Money and Leave Life like a King)  हाच तो concept आहे.

अशा प्रकारे सफर करणे ही एक अफलातून अनुभूती आहे... आणि सौरभ त्याचा लाभ घेतोय....

मंगल हो ! ! !

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे....

लडाख सायकलिंग भाग ७ दि. १० आणि ११ ऑगस्ट २०२१

लडाख सायकलिंग भाग  ७

दि. १० आणि ११ ऑगस्ट २०२१

कंटेनर जवळ नेट नसल्यामुळे घरी संपर्क झाला नाही. कालच्या मोठ्या राईडमुळे रात्री नऊ वाजताच झोपी गेलो. रात्रभर थंडगार वारे वाहत होते. 

सकाळी अलीने आमलेट बनविले... त्याबरोबर सोबतचा चिवडा खाल्ला... आता सो मोरीरीच्या उत्तरेकडे म्हणजेच चुमार गावच्या रस्त्यावरून व्हीव पॉईंटकडे निघालो.

अलीने सांगितल्या प्रमाणे,   बाहेरील टार रोड ऐवजी मधल्या सोमोरीरीच्या खाजणातून निघालो... हा शॉर्ट कट रस्ता होता... ऑफ रोडिंग असला तरी सरळ वाट होती.  तासाभरात व्हीव पॉईंट वर आलो... 

वरच्या टेकाडावरून निळाशार सो मोरीरी लेक स्थितप्रज्ञ साधू सारखा वाटला... येथून प्रत्यक्ष किनाऱ्यावर जाण्यासाठी  सायकल एक किमी ड्रॅग करावी लागणार होती. समर्पयामिच्या आदित्यच्या टिप्स आठवून सरोवराच्या गोल गोल सरकत्या दगडांवरून सायकलिंग केले. मध्ये मध्ये सायकल सरकत होती पण घसरली नाही. संजयने ड्रॅग करत सायकल खाली किनाऱ्याजवळ आणली. 

आता फक्त आम्ही, सो मोरीरी तलाव आणि अथांग निसर्ग होतो... सायकल तलावाजवळ पार्क केली... ती पण तलावाला डोळे भरून पहात होती...

 

विस्तीर्ण पसरलेला तलाव.. लांबवर हिमालयाच्या माथ्यावर रेंगाळणारा बर्फ आणि त्याच्याशी मस्ती करणारे पांढरे शुभ्र ढग.... त्यांचे प्रतिबिंब पाण्यात पडलेले... संपूर्ण जलचक्र समोर भिरभिरत होते... 

शांत एकांतात सो मोरीरीच्या किनाऱ्यावर बसलो...

 

 सो मोरीरीला मनात साठवत होतो... लांबवर संजय बसला होता... साथसोबत  दिलेल्या मेरिडा सायकलला संजय न्याहळत होता...

 

तलाव आणि ढगांच्या बॅक ड्रॉपवर  वाळूत उभी राहिलेली सखी आपले रूप पाण्यात निरखत होती...

 

सूर्य नारायणाने तिला किरणांचा आशीर्वाद दिला होता... आज सो मोरीरी लेकवर सखी सोबत नवनवीन पोज देत होतो...

  निवांतपणे दोन तास व्यतीत केले सो मोरीरी तलावा सोबत... आणलेल्या खाऊचा आस्वाद घेणे पण सुरू होते...  "या जन्मावर या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे" या पाडगावकरांच्या गाण्याचे सूर मनपटलावर आपसूक उमटले... 

संजयला तर शायरी सुचत होती,  "आसमासे जमिपे उतारा हुवा यह पानीका खजाना है, जैसे की अंगुठीने नगीना है..." 

आता कारझोक गावात जायचे होते. पुन्हा लेकच्या किनाऱ्याने दक्षिणेकडे जाऊ लागलो... त्यामुळे लांबचा वळसा टळणार होता... एका ठिकाणी दलदल लागली... म्हणून थोडा दुरवरून फेरा मारला. मुख्य रस्त्यावर आल्यावर पुन्हा ऑफ रोडिंग सुरू झाले. 

सो मोरिरी लेकच्या निळ्याशार पाण्यात पडलेले ढगांचे प्रतिबिंब पाहून... ज्ञानदेव माऊलींचा अभंग आठवला...

रूप पाहतां लोचनीं ।
सुख जालें वो साजणी ॥

दुपारचे साडेतीन वाजले कारझोक गावात पोहोचायला. 

चहा नास्ता केला. सो मोरीरी वरून लेह पर्यंत परतीच्या प्रवास बसने करायचे ठरले होते. परंतु आलेल्या बसला टपावरचे कॅरीयर नव्हते म्हणून महिंद्रा कॅम्पर नक्की केली. त्याच कॅम्पर मध्ये सायकल टाकून अलीच्या कंटेनरकडे आलो. 

अंडा करी राईस रात्रीच्या भोजनासाठी अलीने बनविले होते... आमच्या कडचा खाऊ अलीला भेट दिला...

अलीने दोन रात्र राहण्याची आणि जेवणाची सोय केली होती. त्याच्या बरोबर आता कायमची  दोस्ती झाली होती. दुसरा मित्र रवी मात्र अबोल होता.  

सकाळी बळेबळे अलीच्या हातात पैसे कोंबले.. सो मोरीरीला टाटा करून लेहकडे परतीचा प्रवास सुरू केला. संध्याकाळी पाच वाजले लेहला पोहोचायला. शेरिंग भाईच्या सायकल शॉपीमध्ये सायकल सर्व्हिससाठी दिल्या आणि शैलेशच्या हॉटेल खारडूंगमध्ये विश्राम घेतला.

अशा प्रकारे चार दिवस अगोदरच लडाख सर्किट पूर्ण झाले होते. या चार दिवसांचा सदुपयोग करण्याचे प्लॅनिंग रात्री झाले सुद्धा...

लडाखच्या तरुणांना घडविणारे सोनम वांगचुक यांना  भेटण्याचा प्रयत्न करणार होतो. 

सतीश जाधव

मुक्त पाखरे...