नॉर्थ ईस्ट... आगरतळा सायकल सफर... तिसरा दिवस दि. १८.११.२३

नॉर्थ ईस्ट... आगरतळा सायकल सफर... तिसरा दिवस... दि. १८.११.२३८"q

केस

त्रिपुरा राज्य १९४९ साली स्वतंत्र भारतात विलीन झाले.... त्यामुळेच त्रिपुराची राजधानी आगरतळा मधील जगन्नाथ मंदिरातून  सकाळीच शतपावलीq करायला बाहेर पडलो होतो...

जवळच असलेल्या उज्जयंता पॅलेस परिसरात फिरताना निवृत्त पोलीस कमिशनर  अतुल देबबर्मा  आणि निवृत्त शिक्षण संचालक के. जमातिया यांची भेट झाली... 

अतुल भरभरून बोलत होता... त्रिपुराची माहिती मिळाली.  उज्जयंता राजवाड्या समोर खुदीराम बोस यांचा पूर्णाकृती पुतळा आहे...

भारताच्या स्वातंत्र्यासाठी वयाच्या १८ व्या वर्षी युवा क्रांतिकारी खुदीराम बोस फासावर गेले होते...एव्हढ्या तरुण वयात फासावर जाणारे प्रथम स्वातंत्रवीर  होते खुदीराम... अवकाशात पाहणारी त्यांची नजर स्वतंत्र भारताचं स्वप्न पाहत होती...

  अतुल देबबर्मा मुंबई आणि सातारा येथे राहिला होता. एकत्र चालत असताना  छान गाणी गुणगुणत होता. त्याने उद्या पुन्हा भेटायचे आमंत्रण दिले आहे...

अतुलच्या ओळखीमुळे उज्जयंता राजवाड्याच्या प्रांगणात प्रवेश मिळाला... त्यामुळे सकाळच्या प्रकाशात राजवाड्याचे फोटो काढता आले..

सकाळीच  देबाशिष मुझुमदार  जगन्नाथ मंदिरात आठवणीने भेटायला आला... नॉर्थ ईस्ट सायकलने फिरणार याचे त्याला खूप अप्रूप वाटत होते... त्रिपुरा मधील महत्वाच्या आणि प्रेक्षणीय स्थळांची माहिती देबाशिषने दिली... 

पावसाची उघडीप झाली होती... सखी सोबत आज आगरतळा सफर होती...  पूर्वांचलच्या निसर्गरम्य भूमीवर सखीची सफर सुरू झाली... २०१६ पासून साथ देणारी सखी भारताच्या पश्चिम किनाऱ्यावरून पूर्व किनाऱ्याला आली होती... तिच्यामुळेच जनमानसात एक वेगळी ओळख मिळाली होती... थोरामोठ्यांच्या गाठीभेटी झाल्या होत्या... अगणित मित्र परिवार जोडला गेला होता... जीवनातील सर्वात मोठी सायकल वारी तिच्या प्रेमाखातर  करायची संधी मिळाली होती... 

प्रथम रविंद्र भवनला भेट दिली... भव्य पांढरी शुभ्र इमारत आणि  प्रवेशालाच रवींद्रनाथ टागोर यांचा सोनेरी पूर्णाकृती पुतळा होता...

अतिशय प्रशस्त सभागृह होते... रविंद्रनाथ टगोर यांचे त्रिपुराच्या महाराजांशी घनिष्ठ मैत्रीचे संबंध होते... रवींद्रनाथांचे उत्तुंग व्यक्तिमत्त्व तसेच कला, संस्कृती आणि रवींद्र संगीतामुळे प्रत्येक त्रिपुरी व्यक्तीला  टागोराबद्दल प्रचंड आस्था आहे. त्याचीच परिणती हे रविंद्र भवन आहे. 

तेथून प्रसिद्ध दुर्गावाडी मंदिरात गेलो...

दशभुजा दुर्गेचं हे वात्सल्यमय रूप होते... प्रत्येक हातात शस्त्र असलेली माता चेहऱ्यावरून प्रेमाचे शास्त्र सांगत होती... तिचे दर्शन घेऊन उज्जयांता राजवाड्याकडे आलो...

भव्य दिव्य राजवाड्याचे प्रथम दर्शन... त्याच्या समोरील बागीच्यातील पाण्यात पाहण्यातच खरी मजा आहे... पांढरा शुभ्र डोळे दिपवून टाकणारा राजवाडा... त्रिपुराचे वैभव आहे...

त्रिपुरा सचिवालयात गेलो होतो मुख्यमंत्री डॉ.माणिक सहा यांना भेटायचे होते... प्रथम सचिवालयात प्रवेश मिळणे कठीण होते... गेट वरील पोलीस अधिकाऱ्याला त्रिपुरामध्ये येण्याचे प्रयोजन आणि संपूर्ण नॉर्थ ईस्ट सायकल वरून फिरून प्रदूषण मुक्त भारत संकल्पनेचा प्रचार प्रसार करण्याचा उद्देश विषद केला. त्या अधिकाऱ्याने चीफ सेक्रेटरी यांची परवानगी घेतली... आणि आम्हाला गेट पास दिला...

 मुख्यमंत्री अहमदाबाद मध्ये उद्याची वर्ल्ड कप फायनल पाहायला गेले होते. त्यामुळे कॅबिनेट मिनिस्टर श्री टिंकू रॉय यांची भेट झाली...

त्यांनी साफा घालून आमचा सन्मान केला... ही बातमी अर्थमंत्री श्री प्रनजित सिन्हा रॉय यांना समजली... त्यांच्याकडे सध्या मुख्यमंत्री पदाचा चार्ज आहे. आम्हाला बोलावून श्री सिन्हा रॉय यांनी पण सन्मान केला आणि  त्रिपुरा मध्ये काहीही अडचण आली तर  फोन करा असे प्रेमपूर्वक सांगितले...

अशा प्रकारे आज त्रिपुरातील महत्वाच्या ठिकाणांसोबत मोठ्या व्यक्तींच्या पण भेटी झाल्या होत्या...

निसर्गा समवेत माणसं सुद्धा खूप आवडतात... त्याचीच परिणती आजच्या गाठीभेटी होत्या...

मेघालय मधील व्हिसलिंग गांव काँगथॉंग

मेघालय मधील व्हिसलिंग गांव काँगथॉंग 

मेघालयची राजधानी शिलॉंगपासून साठ किमी आणि सोहरा पासून पन्नास किमी अंतरावर वसलेल्या काँगथॉंग या गावाला सखिसह भेट देण्याचा योग आला... 

 सोहरा (चेरापुंजी) येथून पहाटे साडेपाच वाजता भर थंडीत आणि धुकाळ वातावरणात सायकलिंग सुरू झाली... पहिले पंचवीस किमी चढाचा रस्ता पार करायचा होता... वळणदार आणि बाकदार रस्त्यावर थंडी सोबत हेड विंड सुध्दा शरीराचा आणि मनाचा कस लावत होता... संपूर्ण चढ संपल्यावर मावजरॉंग गाव लागले... आणि सुरू झाला ऑफ रोडींग चढ आणि उतार...

रत्याची कामे चालली असल्यामुळे जवळपास २५ किमीचा ऑफ रोडींग डाऊन हील रस्त्यावर सायकलिंग करताना बोट चालविल्याचे फिलिंग येत होते... अशा वेळी कंबर, पाठ, मणका शाबूत राहण्यासाठी सीट वर न बसता कंबर थोडी वर उचलणे आवश्यक असते... परंतु त्याच वेळी पेडलवरचे पाय जमिनीला समांतर असावे लागतात... अशा ऑफ रोडींग मध्ये वळणावर अतिशय सावध राहावे लागते... डाऊन हील ऑफ रोडींग करायला MTB सायकल आणि हायड्रॉलिक डिस्क ब्रेक शिवाय पर्याय नाही... या ठिकाणी सायकलिंग मधलं सर्व कसब कामाला आले... समर्पयामि मधून घेतलेल्या  ट्रेनिंगमुळे या डाऊनहीलचा पुरेपूर आनंद घेतला... आणि  आनंदाच्या लाटेवर स्वार होऊन काँगथॉंग गावात पोहोचलो...

भले मोठे भव्य प्रवेशद्वार... त्यावर  गावाचे नाव आणि त्याची ओळख लिहिलेली होती... "Kongthong the Vhistling Village" 

 सातशे लोकसंख्या आणि दिडशे घरांचे हे छोटेसे गाव  भारतातील सर्वात मनोरंजक ठिकाणांपैकी एक आहे... नितांत सुंदर निसर्ग सौंदर्यने नटलेले  मेघालयातील एक उत्कृष्ट पर्यावरण असलेले पर्यटन स्थळ आहे.

 परंतु या गावाची आकर्षित करणारी गोष्ट म्हणजे येथील आगळीवेगळी प्राचीन परंपरा.  गावातील प्रत्येक रहिवाशाला सांगितीक नाव आहे... तसेच  ही  विलोभनीय परंपरा पिढ्यानपिढ्या चालत आलेली आहे.

  मेघालयातील शिट्टी वाजवणारे गाव म्हणून केंद्र शासनाने त्याला "टुरिझम विलेज" चा दर्जा दिला आहे...

प्रवेशद्वारा जवळच मुंबईच्या रवी सबरवालची भेट झाली... मुंबईची माणसं जेव्हा भेटतात तेव्हा घरातील माणूस भेटल्याचा आनंद होतो... 

गेटजवळ गावातील गाईड "बाकेन" याने स्वागत केले...  गावाची तसेच येथील पूर्वापार चालत आलेल्या परंपरेची ओळख करून दिली... त्याचे विसलींग शॉर्ट नाव आहे  "कु कू उई"... आणि मोठे नाव आहे "कुकू कुकू कुऊsss कुकू कुकुकुकू..." आहे ना गंमत...

खासी भाषा बोलणारे गाव त्यांच्या खासी जेवणासाठी आणि घरांसाठी प्रसिद्ध आहे... 

येथेच टेन्टवाली गाडी घेऊन आलेले दिल्लीचे रम्या आणि शिवम गोयल कुटुंबाची भेट आणि परिचय  झाला... गावात गावकऱ्यांनी सहकारी तत्त्वावर खासी परंपरा जपलेली घरे "ट्रॅव्हलर्स नेस्ट"  कॉटेजची निर्मिती केली आहे...

...ती सुद्धा आदिवासी खासी झोपडी सारखी...

अद्ययावत सुखासोईनी युक्त अशा घरात आणि निसर्गरम्य हिरवळीच्या सान्निध्यात राहणे म्हणजे जीवनाची  पर्वणी होती...  एका दिवसाचे भाडे २००० रू असल्यामुळे... ५०० रुपयात सखी सोबत टेन्ट मध्ये राहणे पसंत केले...टेन्टच्या घरात बसून निसर्गात विरघळून जाण्यात एक वेगळीच खुमारी होती..

 

स्लीपिंग बॅग बरोबर असल्यामुळे रात्रीची थंडी जाणवली नाही... सकाळचा ब्रेड आम्लेट आणि चहाचा नाष्टा कॉंम्प्लिमेंटरी होता... या कॉटेजेसच्या केअरटेकरचे नाव होते फिडींगस्टार... हे नाव सुद्धा सांगीतिक आहे...

 बोलक्या आणि प्रेमळ गोयल कुटुंबासोबत गावात फेरफटका मारला...

खासी पद्धतीच्या जेवणाचा सुद्धा आस्वाद घेता आला... अतिशय तिखट मिरची आणि मसालेदार मोमो खायला मिळाले...

 टुरिस्ट कॉटेजचा केअरटेकर "फिडींगस्टार"  गावातील  एका वयस्क महिलेच्या घरी घेऊन गेला... तिने "खुबलय" म्हणजे नमस्ते म्हटले... 

फिडींगस्टारने गावाची खासियत सविस्तर सांगितली...

मेघालय मधील एक आकर्षक आणि मनोरंजक असे हे गाव ... ते त्याच्या आगळ्या वेगळ्या अतिशय पुरातन परंपरेमुळे नावारूपाला आले आहे... या गावातील प्रत्येकाला स्वतःचे एक संगीत नाव आहे... 

कोंगथॉन्ग गावात जेव्हा मूल जन्माला येते तेव्हा आई मुलासाठी एक आगळीवेगळी सूरमयी शिट्टीची धून तयार करते. ते सुंदर सुरच त्या मुलाचे नाव बनते... लहानपणापासून आई बाळाला या सूरमयी शिट्टीने हाक मारते...साद घालून पुकारते...

ह्या विसलिंग नावाचं संगीत कँपोझिशन बाळाची आई करते... गावातील प्रत्येक व्यक्तीला असे युनिक व्हिसलिंग नाव आहे... 

  येथील प्रत्येक गावकरी एकमेकांना या अनोख्या सुरांच्या शिट्टीने हाक मारतो... तसेच  प्रत्येकाचे नाव एकमेकांना माहीत असते... ते सहजपणे उच्चारतात...

या सुंदर परंपरेला "जिंग्रवाई लॉबेई"  म्हणतात... याचा अर्थ आहे... कुळातील पहिल्या स्त्रीचे गाणे...

केवळ माताच आपल्या मुलाला असे अद्वितीय नाव देऊ शकते. मातेचे प्रेम आणि ममत्व या नावासोबत जन्माला येते...

पिढ्यानपिढ्या चालत आलेली ही परंपरा केवळ नाव घेण्यासाठी आहे असे नाही... तर जंगलातील प्राणिमात्र, पक्षी, पर्यावरण यांना त्रास न होता... माणसांना लांब अंतरावर एकमेकांशी संवाद साधण्यास याने मदत होते... व्हीसलने ज्याचे नाव घेतले जाते... तोच त्याला प्रतिसाद देतो...

जंगलात अन्न, कंदमुळं, औषधी झाडपाला आणि जीवनावश्यक वस्तू गोळा करण्यात त्यांचा बहुतांश वेळ जातो... अशा वेळी शिट्टीने एकमेकांना साद घालणे सोपे होते...  या अद्वितीय मार्गाने समोरची व्यक्ती काय म्हणत आहे हे सुद्धा समजून येते...

या गावातील प्रत्येक व्यक्तीच्या सूरमयी शिट्टीच्या नावाचे दोन प्रकार असतात...  एक मोठे नाव आणि एक लहान...  दोन्ही  नावे जन्माच्या वेळी दिलेली असतात... लहान नाव सामान्यतः घरी वापरले जाते... तर मोठे नाव जंगलात वापरले जाते... मोठ्या नावाचे स्वर सुद्धा वरच्या पट्टीत असतात... 

कोंबडा या गावाचा ग्रामीण पक्षी आहे...  कोबड्याच्या बांगे सारखीच ही नावे असतात... त्यामुळे यांच्या नावात 'क' ची बाराखडी सापडते...

सूरमयी सांगीतिक नाव ही या गावातील खासी जमातीच्या आदिवासींची  प्राचीन परंपरा आहे आणि ती त्यांनी अजूनही जपली आहे... भारत सरकारने या परंपरेची नोंद घेऊन... या गावाला टुरिझम व्हिलेज म्हणून मान्यता दिली आहे... त्यामुळेच येथील घरे आता होम स्टे मध्ये बदलत आहेत... रस्ते सुधारण्याचे काम मोठ्या प्रमाणात सुरू आहे... 

मेघालय मधील एक प्रेक्षणीय गाव म्हणून काँगथॉंग उदयाला आले आहे...  विशेष म्हणजे येथे खासी जेवणाचा स्वाद घेता येतो...  पर्यटन गावाचा दर्जा मिळाल्यामुळे या गावात प्रवेश करताना ५० रुपये पर्यटन कर भरावा लागतो...

रात्र झाल्यावर चांगलीच थंडी जाणवू लागली होती... रात्री आठ वाजताच जेवणाची शिट्टी वाजली... उघड्या माळरानात टेबलावर जेवणे शक्य नव्हते म्हणून शेजारच्या किचन कॉटेज मध्ये आम्ही तिघे जेवायला बसलो... हुडहुडत गरमागरम सूप प्यायलो आणि जरा बरे वाटले... भाजी, कालवण आणि भातावर ताव मारला... दोन खासी चटण्या आणि पापड फस्त केले... त्यानंतर बराच वेळ शेकोटी जवळ बसून गप्पांचा फड रंगविला... दोघेही वकील आणि ट्रेकर असलेले गोयल कुटुंब... सायकलिंगच्या गमतीजमती मध्ये मस्त रमून गेले होते... 

आकाशात सजलेले तारांगण... पानांची सळसळ... रातकिड्यांचा किर्र किर्र आवाज... आणि थंड वाऱ्याचा येणारा झोत... या सर्व निसर्ग संगीतासह  टेन्टमध्ये  सूरमयी गावाचे गुण गुणगुणत कधी निद्राधीन झालो ते कळलेच नाही... 

पहाटे चार वाजता जाग आली... ती कोंबड्याच्या "कुकूsss च कू" आवाजानेच...

मित्रांनो... खाली व्हिडिओ लिंक दिली आहे... संगीतमय नावे ऐकण्यासाठी...

https://youtu.be/A6iZ-T-IUNE?si=KD9EHq7hwFqo3r8s

मंगल हो...!!!

सखिची शिकवण... तीन सुखिया ते तेजू दरम्यान...

सखिची शिकवण... तीन सुखिया ते तेजू दरम्यान...

कालच गाडीने आजारी सखीला तीनसूकियाला आणले होते... 

सखीचा एक पाय आणि पायाची हाडे पूर्ण निकामी झाली होती... मेजर ऑपरेशन होते... मॅकेनिक डॉ. राजू संपूर्ण दिवस ऑपरेशन करत होता आणि सायंकाळी  सखीची सर्जरी पूर्ण झाली होती...

रीकव्हारी वॉर्ड मध्ये आणल्यावर... थोडा वेळ तिच्या हाताला धरून फिरवून आणले... अजूनही मागच्या पायातून  खुडखुड आवाज येत होता... डॉ. राजुने पुन्हा एक मायनर सर्जरी केली... आता सखी तयार झाली होती... कीबीतूला  सफर करत जायला... 

पण त्या आधी प्लेन रस्त्यावर तिला टेस्ट राईड द्यावी लागणार होती... मग ठरले तीनसुकिया ते तेझू ही १३४ किमीची सफर सखीने बारा तासात पूर्ण करायची... तरच ती किबीतू साठी क्वलिफाय होणार होती...

सकाळी सहा वाजता विवेकानंद केंद्र तीनसुखिया येथून सखीची टेस्ट राईड  सुरू झाली... सकाळीच विवेकानंद केंद्र शाळेचा काही स्टाफ हजर होता...

सखिबरोबर फोटो काढायला... तो गेटवरचा शिपाई सुद्धा फोटो काढायला पुढे होता... केवढा सन्मान सखीचा...

पहिला पडाव तीस किमीवरचे डुमडूमा गाव होते... त्याच्या पाच किमी अलीकडेच डुमडूमाचे सायकलिस्ट राजेंद्र आणि अनिल कुमार यांची भेट झाली...

थोड्याच वेळात डुमडूमा गाठले... पावणे दोन तासात हा पडाव आरामात पार झाला होता ... तेथे राजेंद्रने नाष्टा खाऊ घातला...

नंतर अनिलने फुलाबारी पर्यंत... तर राजेंद्रने काकोपठार पर्यंत सायकल साथ दिली... पुन्हा राजेंद्रने काकोपठार येथे नाश्त्याची ट्रीट दिली... सोबत खूप फोटो काढले...

केंद्र शासनात सचिव असणारे राजेंद्र आणि अनिल दोघेही भारावून गेले होते... त्यांच्या सायकलिंगच्या संकल्पना बदलून गेल्या होत्या...

पुढे काकोपठारच्या अभिरुची क्लबने आसामी गमचा देऊन सन्मान केला... खर तर हा सखीचा सन्मान होता...

कारण आज ती पुन्हा जोमाने तयार झाली होती किबीतू साठी...

अरुणाचल चेक पोष्टवर पोलिसांनी आगळा वेगळा सन्मान केला... केळ्याचा घड आणि किलोभर संत्री... आणि पाण्याच्या तीन बाटल्या दिल्या...

विशेष म्हणजे केळी आणि संत्र्याचे पैसे पोलिसांनी ताबडतोब त्या गाडीवाल्या फळ विक्रेत्याला दिले... सखी बरोबर फोटो काढायचा मोह पोलिसांना सुद्धा आवरता आला नाही... आज सखीची चंगळ होती...

पुढे नामसाई येथील विवेकानंद शाळेत सखीचे स्वागत झाले... तिला पाहायला शाळेतील सर्व मुले गोळा झाली होती...

मुख्याध्यापक पिल्लई सर आणि सर्व स्टाफनी सखीसोबत फोटो काढले... बालगोपाळ तर जल्लोष करत होते... 

अलुबारी पुलावर येऊन निसर्गात रमली सखी... लोहित ब्रह्मपुत्र नदीवर असलेल्या या पुलावर थोडा वेळ विसावली...

जवळपास शंभर किमी राईड केली होती सखीने... 

अंधार पडायच्या आत पोहोचायचे होते तेजूला... सखीला सांगितले मला थोडी विश्रांती देशील काय... सखी गालात हसली... चौखम येथे मला केक आणि चहा पाजला... 

आता शेवटचे ३४ किमी पार करायचे होते... अडीच वाजले होते... आणि अंधार व्हायच्या आधी तेजू गाठायचे होते...  सखीचा वेग वाढला...  एका दमात वीस किमी पार केले...  शेवटच्या १४ किमी पॅच मध्ये  जंगल लागले... चार वाजले होते... निबीड जंगलामुळे रस्ता अंधुकला झाला होता... थंडी वाढू लागली होती... मागची लाल ब्लिंकर लाईट चालू केली... अंगाशी  थंड वारे झोंबी करत होते... हिरवे विंड चीटर घट्ट बंद केले... पुढची पांढरी लाईट चालू केली... सखीचा वेग मंदावला होता... जंगल पार झाले... भूक लागल्यामुळे जवळच्या टपरीवर चहा आणि बिस्किटांवर ताव मारला...

 शेवटचे पाच किमी राहिले होते...  चहापान करून साडेपाच वाजता शेवटच्या पाच किमीची राईड सुरू केली... या पॅच मध्ये सतत स्पीड ब्रेकर होते... त्यावर मागचे कॅरियर डुगडूगू लागले आहे याची जाणीव झाली... त्यामुळे हॅण्डल सुद्धा डुचमळू लागले... सखीचे काही स्क्रू ढिले झाले आहेत काय याची तपासणी करणे  तसेच  तुटलेले कॅरियर रिपेअर करणे आवश्यक होते... 

तेजुमध्ये प्रवेश केला... पाठीवरच्या छोट्या बॅगेचा चेन रनर खराब झाला होता... तो सुद्धा बदलून घेतला...   

घड्याळ टॉवर चौकात किबितूच्या राईडसाठी  खाऊ घ्यायला थांबलो... तेथे रायडर आयुष साहूची भेट झाली...

मुलाखत घेतल्यावर त्याने चहासह नमकिन खाऊ घातले... म्हणाला "सर तुमच्यामुळे माझे हौसले बुलंद झाले आहेत... तेजू मध्ये काही मदत लागली तर सांगा"

सहा वाजता रमत गमत सखी विवेकानंद केंद्र शाळेत पोहोचली... आणि म्हणाली "मला उद्या विश्रांती हवी आहे... माझे सर्व ढिले झालेले स्क्रू आणि कॅरीयर उद्या दुरुस्त करून परवा सकाळी किबीतू राईड सुरू करूया"...

तिच्या आदेशाला मान देण्याशिवाय काहीही पर्याय नव्हता... 

"आज सखिने १३४ किमी पूर्ण केले होते आणि आजच्या टेस्ट ड्राइव्ह मध्ये  शंभर पैकी शंभर गुणांनी पास झाली होती...  सलाम तिच्या जिद्दीला"...

सखी कडून सतत काहीतरी शिकतो आहे... हेच आजच्या राईडचे फलित होते...

मंगल हो... !!!

एका अपघाताची गंमत

एका अपघाताची गंमत

तेजुमध्ये मौशूमी दिदी,जयश्री ताई,  शिवांगी आणि प्रियाल यांना टाटा करून आज सकाळी सव्वा सहा वाजता राईड सुरू झाली... मौशूमी दिदीनेच करूणा ट्रस्टच्या गेस्ट हाऊसमध्ये राहण्याची व्यवस्था केली होती... 

आज पासून एक्सपिडिशन मधला महत्त्वाचा टप्पा सुरू झाला होता... किबीतू आणि हेल्मेट टॉप हे बकेट लिस्ट मधील हॉट स्पॉट होते... दिड महिन्यात त्रिपुरा, मिझोराम, मेघालय आणि आसाम पादाक्रांत करून शेवटच्या पंधरा दिवसात अरुणाचल मध्ये पेडलींग करायचे होते.

मागच्या दिड महिन्यात प्रचंड मित्र परिवार मिळाला होता तसेच शाळेतले बालगोपाल दोस्त झाले होते... या सर्वांचे आशीर्वाद आणि शुभेच्छा घेऊन  या वर्षाच्या शेवटच्या दिवसाची रम्य सकाळी राईड सुरू केली होती.

सकाळचे थंड वारे हिरव्या विड चीटर मधून सुद्धा अंगाला बोचत होते... थोडा चाढाचाच रस्ता असल्यामुळे धीम्या गतीने सायकल रायडिंग सुरू होते... दोन्ही बाजूची वनराई आणि धुकटलेले वातावरण मनाला उभारी आणत होते...  पानांची सळसळ आणि पक्षांचा किलकीलाट... या निसर्ग संगीतात धुंद होऊन अलगदपणे पेडलींग सुरू होते...

चकचकीत निवांत रस्ता लोहित नदीच्या किनाऱ्याने पुढे पुढे सरकत होता...

डीमवे गावा नंतर खडी चढाई सुरू होणार होती... तिथेच न्याहरी करून  चढाईला सुरुवात करणार होतो... आज अमलियांग पर्यंत ८१ किमीची सफर पूर्ण करायची होती... मनात एक अनामिक ओढ होती... किबीतु पर्यंत पोहोचून भारतीय सैनिकांना सदिच्छा भेट देण्याची...

डीमवे गाव चार किमी राहिले होते... एव्हढ्यात मागे जोरदार बॉम्ब स्फोटासारखा ढुंम आवाज झाला... दोन फूट पुढे फेकला गेलो... माझ्या अंगावर सखी... दोन मिनिटे काय झाले मलाच कळले नाही... स्वतःला सावरले... पाय सायकलच्या सीट मध्ये अडकला होता... आणि मागचे चाक फ्रेम मधून निखळून तीन चार ठिकाणी वेडेवाकडे झाले होते...

ट्युब फुटून जोरदार धमाका झाला होता... मोटारसायकलने मागून येऊन जोरदार धडक मारली होती...

 

मोटार सायकल रायडर धावत आला... माझा अडकलेला पाय बाहेर काढून हिरवळीवर बसविले... डोक्यात हेल्मेट आणि हातात ग्लोव्हज असल्यामुळे हेड इंज्युरी आणि हात सोलपटण्यापासून बचावलो होतो... कुल्याला मुका मार लागला होता... 

मोटार सायकलस्वार रडत पाया  पडू लागला... त्याला म्हणालो अरे रडू नकोस... आपण दोघेही बचावलो आहेत... मला पोलीस स्टेशन आणि हॉस्पिटलमध्ये न्यायची जबाबदारी आता तुझी आहे... मागे असलेल्या वळणावरून तो पुढे आल्यावर सूर्याची किरणे त्याच्या हेल्मेटच्या विंड शिल्डवर पडली आणि त्याच्या डोळ्यासमोर अंधारी आली... त्यामुळे वेगात तो सायकलवर धडकला होता...

विवेकानंद केंद्र शाळेचे मुख्याध्यापक चंपक काकोती सरांना फोन लावला... तातडीने शाळेचा सदस्य प्रशांता पोलिसांची गाडी घेऊन आला. पोलिस स्टेशन मधून आम्हा दोघांनाही तडक सिव्हिल हॉस्पिटलमध्ये पोलीस घेऊन आले... डॉक्टरांनी संपूर्ण तपासणी केली अंगावर कुठेही काळेनिळे डाग नव्हते... दुखऱ्या कुल्यासाठी मलम आणि गोळ्या दिल्या... आज दिवसभारासाठी आराम करण्याचा सल्ला दिला...

पुन्हा पोलीस स्टेशन मध्ये आलो... मोटार सायकलस्वार  दिलबहाद्दुरचे रडून डोळे लाल झाले होते... मजुरी करणारा दिलबहाद्दुर ३१ डिसेंबर साजरा करण्यासाठी बायकोमुलांना खाऊ-मिठाई घेऊन घरी  निघाला होता... लोहित पोलीस स्टेशनच्या वरिष्ठ पोलीस निरीक्षकांना सांगितले "मला कंप्लेंट किंवा FIR करायचा नाही... याला सोडून द्या"... दिलबहाद्दुर पैसे देत होता... त्याला सांगितले "तू माझ्या मुलासारखा आहेस... तुझी बायको मुले घरी वाट पाहत असतील... लवकर घरी जा..."

पोलिस स्टेशनच्या बाहेर  आल्यावर बायको आणि मुलीला अपघात झाल्याचे कळविले... तसेच सर्व गृपवर व्हॉट्स ॲपवर कळविले... 

जवळच सायकलचे दुकान होते... त्याला सर्व घटना सांगून काय मदत करता येईल ते विचारले... याचे रीपेअरींग तीनसुखिया येथे होईल याची माहिती मिळाली... गुगल वर तीनसुखियाच्या किला सायकल शॉपीचा नंबर मिळाला... फोन करून आणि सायकलचा फोटो पाठवून परिस्थिती सांगितली... मालक ऋषभने आश्वासन दिले आणि  सांगितले.."सर उद्या सकाळी सायकल घेऊन या... तुम्हाला टकाटक करून देतो...

आजचा अपघात हा अनपेक्षितपणें घडलेली घटना होती...  हेल्मेट  ग्लोव्हज  गॉगल  हे सेफ्टी गियर्स आणि अल्युम्यूनियम अलॉयच्या MTB  सायकलचा दणकटपणाच या अपघातातून काहीही इजा न होता मला वाचवू शकला... खरं तर सखीने माझ्यावर आलेला कठीण प्रसंग स्वतःवर घेतला होता... आता माझे कर्तव्य आहे तिला टकाटक करण्याचे होते...

तसेच तुम्हा सर्वांच्या शुभेच्छा आशीर्वाद... या सफरीत सर्वांनी दिलेले सहकार्यच... परमेश्वराच्या चरणी रुजू झाले होते...

म्हणूनच म्हणतात ना... "देव तारी त्याला कोण मारी"

हा अपघात म्हणजे...  एखाद्या सस्पेन्स चित्रपटात घडणाऱ्या घटनां सारखा होता... पुढे काय होणार याची काडीची ही कल्पना नाही... पण डोकं शांत ठेऊन निर्णय घेणे... हीच आजच्या घटनेची गंमत होती...

मंगल हो... !!!

डबल डेकर हँगिंग ब्रीज आणि रेनबो धबधबा

डबल डेकर हँगिंग ब्रीज आणि रेनबो धबधबा 

आजची सोहरा (चेरापुंजी) ते नॉनग्रियट ही १८ किमीची डाऊन हील आणि नंतर अप हील राईड अतिशय टफ होती... 

डाऊन हील राईड केल्यावर खोल दरीत उतरत साडेतीन  हजार पायऱ्या  उतरून लिव्हिंग रूट डबल डेकर ब्रीजकडे ट्रेक केला... झाडांच्या पारंब्यापासून तयार झालेला ब्रीज निसर्गाचा चमत्कारच होता...

त्यानंतर आणखी अडीच किमी खाली चढउताराच्या पायऱ्या पार करून गेल्यावर... रेनबो वॉटर फॉल पाहिला... नव्हे अनुभवला...

झाडांच्या पारंब्यापासून तयार झालेला पूल... आणि धबधब्याच्या पाण्यात दिसणारे इंद्रधनुष्य हे अनुभवणे एक पर्वणीच होती...

या दोन्ही निसर्गसुंदर गोष्टीं बरोबरच..  दरीत उतरण्याचे ट्रेकिंग करताना...पक्षांचा किलबिलाट... किड्यांचा किर् किर् आवाज... मधमाश्यांचा  गुंजारव...

                    मधमाश्यांच घरट 

पाण्याचा खळखळाट... झाडांचे वेगवेगळे प्रकार ... त्यांची सळसळ...   ऐकून... पाहून... मन एका निर्वात पोकळीत गेले... शांत झाले...

वाटेत भेटणारे कामकरी... टुरिस्टनां चालताना कोठेही अडचण होऊ नये म्हणून... खाली उतरणाऱ्या  रस्त्याची डागडुजी करणारे... आणि वाटेत प्लॅस्टिक  रॅपर्स, बाटल्या उचलणारे गावकरी... रस्ता स्वच्छतेची पुरेपूर काळजी घेत होते...

दोन्ही स्पॉट पाहून परतीचा अपहील ट्रेक पूर्ण करून दुपारी अडीच वाजता टॉपला पोहोचलो...  आता खरी कसोटी होती... अठरा किमीची अपहील सायकल राईड करणे... 

सायंकाळी पाच पूर्वी हॉटेल वर पोहोचायचा प्रयत्न होता... आठ किमीचा अवघड घाट चढायलाच अडीच तास लागले... त्या वेळी समोरच्या डोंगरा आड अस्ताला जाणाऱ्या सूर्य देवाच्या  दर्शनाने मन हरखून गेले...

पुढचा सुद्धा सोहारा (चेरापुंजी) पर्यंतचा चढाचाच होता... वाटेतच अंधार पडला आणि थंडी वाढली... एका छोट्या धाब्यावर  थांबून चण्याची भाजी, दोन उकडलेली अंडी खाल्ली... 

लाईट चालू करून शेवटची सात किमी राईड सुरू केली... या संपूर्ण ट्रेल मध्ये शरीराचा आणि मनाचा कस लागला... 

सकाळी पावणे सहा वाजता सुरू केलेली राईड रात्री सहा वाजता पूर्ण झाली होती... हॉटेलवर आल्यावर रूम हिटरने पाय शेकून काढले... 

या खोल दरीच्या सफरीत नेट उपलब्ध नसल्यामुळे कोणालाही फोन करता आला नव्हता... त्यामुळे रात्री सर्वांशी निवांत गप्पा मारल्या... 

आजचे मुख्य आकर्षण  होते...  डबल डेकर रूट हँगिंग ब्रीज आणि रेनबो धबधबा पाहणे...

 निसर्गाच्या अंतरंगात शिरायचे असेल तर... खडतर परिश्रम करून निसर्गा जवळ जाणे आवश्यक ठरते...

आपली मंदिरे सुद्धा डोंगर दऱ्यात वसली आहेत त्याचं कारण पण हेच असावे का...